هادی کریمی: سکوتت را با معنا کردن آواهایی که به سختی از زبانت بیرون میچکد، فریاد خواهم زد ...

فرصتی پیش آمد تا به‌همراه دوستان در میان جمعیتی به نمایندگی از جامعه ناشنوایان و کم شنوایان استان حضور یافته و پای درد دل هایشان بنشینیم. حسی غریب و هولناک در وجودمان شکل گرفت و فضا را به خود آغشته کرد. اینجا چشم‌ها هستند که می‌شنوند و نگاه‌ها هستند که سخن می‌گویند!!! اینجا ساکت است ، اما سکوت را، ذهن‌های پر هیاهو و نگاه‌های پرحرف چون تندری غران می‌شکنند....


آگاهی از دامنه مشکلات و کمبودهایشان که وصف ناشدنی بود و انتظارات شان که در سطحی ترین سطوح حقوق مدنی انسان در قرن حاضر قرار می‌گرفت، آتشی در نهانمان برپا می‌ساخت آنچنان که به سختی بغض هایمان را فرو می‌کشیدیم تا حریم غرور و کرامتشان را پاس داشته باشیم، اما هیهات از نهیب وجدان... نهیبی متأثر از کاستی های شهرمان و خواب غفلت مسئولینی که خود ناشنوایان واقعی اند. آنان‌که در غایت غفلت از مسئولیت‌های خود در قبال این طیف از شهروندان با بی‌توجهی و وعده‌های پوشالی برای خود کارنامه و کاخ می‌سازند غافل از داور روز حساب.

در فضای اینترنت که به بررسی و جستجو پرداختیم نیز دردی آشنا و کهنه، تؤام با تأسف و یأس را برایمان یادآور شد. همان محرومیت ناعادلانه ای که کلان‌شهر و استان ثروتمندمان، با دریای بیکران منابع و استعدادهایش که معمولا خود از مواهب آن بی‌بهره می‌ماند در قیاس با سایر مناطق کشور متحمل می شود. سایت ها و وبلاگ‌های متعلق به کانون‌های ناشنوایان نقده، ساوجبلاغ، اهر، نجف آباد و سایر شهرهای بزرگ و کوچک کشور را ملاحظه نمودیم در حالیکه عمده ترین مطالبه ناشنوایان همشهری خود را که بهره‌مندی از یک فضای حداقلی برای اجتماعات خود در قالب کانون ناشنوایان استان یافته بودیم. براستی مسئولین استان ما را چه می شود!

باید هشیار و واقف بود که درست است که اینان گوش‌هایشان نمی‌شنود، اما گوش‌های شنوایی می‌خواهند که صدایشان را بشنود، درکشان کند، مشکلات عدیده آن‌ها را از تحصیل و اشتغال گرفته تا مسکن و ازدواج پیگیری و برطرف کند، مشکلاتی که سبب شده در اغلب مواقع حقشان در جامعه تضییع شود. مشکلاتی که سال‌هاست به دلیل بی توجهی مسئولان دست نخورده باقیمانده است.

بر آن شدیم تا به رسالت و مسئولیت اجتماعی خود بازگشته و صدای دادخواهی این عزیزان شویم و این نوشته تنها نخستین صدای بیرون آمده از این همیت و اراده است تا روزهای آینده که فریادی رساتر از مطالبات شان را هم صدا شویم.