پیشنهاد پنج ساله باشگاه راه آهن به مهدی تارتار برای سرمربیگری این تیم و البته پیشنهاد سه ساله باشگاه استقلال به مهدی رحمتی را شاید باید ورود فوتبال ایران به فضای حرفه‌ای دانست.
اگر چه این اولین بار نیست که پیشنهادهایی بلند مدت‌تر از یک سال برای مربیان و بازیکنان ارائه می‌شود اما واقعیت این است که حتی ارائه پیشنهاد سه ساله به علی دایی هم متعلق به دو سال قبل است و یک سال و نیمش سپری شد.
در واقع به نظر می‌رسد باشگاه‌ها در حال تکامل هستند و متوجه معایب قراردادهای یک ساله شده‌اند، در آنسو مربیان و بازیکنان هم آرام آرام در حال رسیدن به همین زاویه و آرامش و راحتی و امنیت هستند.
اگر چه مشخص نیست که رحمتی پیشنهاد استقلال را بپذیرد اما باید تاکید کرد که هم باشگاه و هم بازیکن با چنین قراردادهایی سود می‌برند. چرا که برای بازیکن مصدومیت همیشه یک خطر جدی محسوب می‌شود که در صورت بلند مدت بودن قراردادها امنیت خاطر بازیکن بالاتر می‌رود و برای باشگاه هم هر سال دنبال تغییرات بودن و به ساز مربیان مختلف که تغییراتی بیش از اندازه خود می‌خواهند دردسر ساز است.
در واقع از منظر حرفه‌ای هم نگه داشتن بازیکن در یک باشگاه برای هواداران آن تیم هم خوب است و نقش خاطره می‌زند با تغییرات پی در پی و هر سال هواداران فوتبال ریزش عددی خواهند داشت چون با بازیکن خو نمی‌گیرند.
در هر صورت شاید باید این پیشنهاد‌ها را ورود به عرصه جدید دانست چرا که در باشگاه های حرفه ای قرارداد یک ساله به این شکل کنونی وجود ندارد. شاید لازم باشد هیات رئیسه فدراسیون و سازمان لیگ در این زمینه نیز مثل التزام به استفاده از جوان ترها در باشگاه‌ها قانونی مصوب کند که قراردادها قابل دور زدن نباشد و حداقل سه ساله باشند. باید دید هیات رئیسه چه تصمیمی در این رابطه خواهد گرفت.
به هر ترتیب شاید باید این دو، سه قرارداد بلند مدت پیشنهاد شده را آغاز پایان قراردادهای یک ساله دانست. اتفاقی که یکی از معایب فوتبال ایران است و با پایان قرارداد یکساله یک بازیکن دیگر نه باشگاه سودی می برد و نه هواداران به حضور بازیکنان عادت می کنند.
