مدیر آموزش و پروش شهرستان باوی از وجود 14 مدرسه خطرساز و فرسوده در این شهرستان خبر داد.

مجید موحدیان در دیدار با امید حاجتی، رئیس سازمان برنامه و بودجه خوزستان، با تشریح شرایط و موقعیت مدارس فرسوده ، خطرساز و کانکسی در روستاهای باوی اظهار کرد: حدود 21 هزار دانش آموز در 220 مدرسه در شهرهای ملاثانی، ویس، شیبان و دهستان عنافچه زیر پوشش آموزش و پرورش این شهرستان هستند.

وی گفت: برخی از این دانش آموزان در مدارس کانکسی و بدون سرویس بهداشتی تحصیل می کنند.

موحدیان افزود: 17 کلاس کانکسی در این شهرستان است که 9 واحد از آنها مدارس کانکسی هستند.

وی با اشاره به تلاش و پیگیری برای تکمیل پروژه های نیمه تمام مانده توضیح داد: مشکلات شهرستان باوی فقط مدارس کانکسی نیست بلکه مدارسی با بیش از 50 سال ساخت وجود دارد که خطرساز هستند و هر لحظه ممکن است حوادثی ببار آید.

موحدیان تاکید کرد: این مشکل با توجه به پراکندگی روستاهای این شهرستان بیشتر احساس می شود و بافت قدیمی و کمبود تجهیزات و امکانات چالشی جدید برای آموزش و پرورش است.

به گفته وی، فهرست این مدارس در اختیار فرمانداری باوی و نیز سازمان نوسازی تجهیز و توسعه مدارس خورستان، و نیز آموزش و پرورش خوزستان قرار داده شده است.

وی در ادامه گفت: شهرستان باوی نزدیک اهواز است و مردم شیبان مدارس شهر خود را با مدارس شهر اهواز مقایسه می کنند و انتظار دارند که فرزندان آنها نیز از حداقل امکانات یک محیط آموزشی برخوردار شوند.

مدیر آموزش و پرورش باوی با بیان اینکه شاید داشتن آموزشگاه مناسب مانع مهاجرت به حاشیه اهواز شود اظهار کرد: مدارس نامناسب باعث شده دانش آموزان مستعد شهرستان باوی جذب مدارس اهواز شوند که منجر به افت تحصیلی شهرستان نیز شده است.

امید حاجتی رئیس سازمان برنامه و بودجه خوزستان نیز در این نشست با اشاره به مدل طراحی شده برای تخصیص اعتبار در دو سال گذشته در این استان، از آموزش و پرورش شهرستان باوی خواست تا سه اولویت مهم خود برای تجهیز و تعمیر مدارس خطرساز را به آن سازمان ابلاغ کند.

شهرستان باوی در خوزستان و شمال اهواز قرار دارد که در سال 89 با تصویب دولت از شهرستان اهواز جدا شد. این شهرستان به مرکزیت شهر ملاثانی و متشکل از دو بخش مرکزی و ویس در سلسله مراتب تقسیمات کشوری جمهوری اسلامی به ثبت رسید.

دهستان عنافچه در این شهرستان با 43 روستا و جمعیت بیش از 12 هزار نفر یکی از مناطقی است که به دلیل قرار گرفتن در غرب رودخانه کارون و نداشتن پل مناسب، به ویژه در زمان بارندگی با مشکل روبه رو می شود.

این دهستان به وسیله یک پل فلزی شناور نظامی با مرکز شهرستان ارتباط دارد که در زمان بارندگی به زیر آب می رود و باعث می شود معلمان در روزهای بارندگی نتوانند به مدرسه بروند.