کارگر نمونه خوزستانی در سال 94 گفت: عدم برخورداری از بیمه تکمیلی، حقوق پایین‌تر از خط فقر و عدم پرداخت سختی کار توسط پیمانکار را از مهمترین مشکلات کارگران واحدهای صنعتی استان دانست.

داریوش احمدی اظهار کرد: تقریبا هنوز هیچ کارگری در بخش صنعت از خدمات درمانی بیمه تکمیلی برخوردار نشده است و تنها تحت پوشش بیمه تامین اجتماعی هستند که این بیمه نیز بسیاری از هزینه‌های درمانی را پرداخت نمی‌کند.

وی در خصوص میزان دستمزد کارگران واحدهای صنعتی استان افزود: با وجود مشکلات و خطراتی که فعالیت و کار در صنعت برای فرد وجود دارد و آلودگی‌های محیطی و کار با مواد شیمیایی، حقوق کارگران صنعتی بسیار پایین است.

احمدی تصریح کرد: حداقل حقوق قانون کار 800 هزار تومان است و متوسط درآمد ماهانه بر اساس خط فقر 2 میلیون و 500 هزار تومان است که نیمی از کارگران صنعتی دستمزدهایی کمتر از 2 میلیون تومان دریافت می‌کنند.

وی عنوان کرد: میزان حقوق فعلی کارگران واحدهای صنعتی جوابگوی هزینه‌های زندگی امروز نیست و اکنون کارگران از نظر معیشت در وضع خوبی قرار ندارند. البته این مشکلات بارها و بارها مطرح شده است اما از سوی دولت و مسئولین اقداماتی که موجب رضایت خاطر کارگران بشود، صورت نگرفته است.

این کارگر نمونه با بیان اینکه کارگران صنعتی در شرایط کاری خطرناکی نسبت به مشاغل دیگر قرار دارند، خاطرنشان کرد: کارگران پیمانکاری در بخش صنعت نیز ثبات شغلی ندارند و از این نظر در مضیقه هستند. همچنین به دلیل عدم پرداخت حق 4 درصد مربوط به مشاغل سخت به بیمه توسط پیمانکار، کارگران پیمانکاری نمی‌توانند بازنشسته شوند و یا به سختی و با حقوق بسیار ناچیزی بازنشسته می‌شوند.

احمدی با بیان اینکه پیمانکار موظف به پرداخت حق سختی کار است، عنوان کرد: کارفرمایان باید پیمانکاران را به پرداخت این حق بیمه هدایت کنند. همچنین باید بررسی‌هایی به منظور یکسان سازی حقوق کارگرانی که کار یکسانی را در شرکت‌های مختلف انجام می‌دهند، صورت بگیرد.

وی بیان کرد: واحد صنعتی باید برای کارگران نمونه زمینه‌ای برای رشد و شکوفایی فراهم کند زیرا بسیاری از کارگران دارای ابتکار عمل یا اختراع هستند اما به دلیل اینکه از نظر مادی و معنوی، بهایی به آنان داده نشده است، هیچ کاری برای ایده خود نمی‌توانند انجام دهند. بنابراین شرکت‌ها باید با اقداماتی کارگران نمونه را تشویق کنند.

کارگر نمونه خوزستانی افزود: متاسفانه در این زمینه اقدامی انجام نمی‌شود و کارگرانی که می‌توانند برای واحد صنعتی مربوطه و جامعه مفید واقع شوند، به علت عدم تشویق و حمایت هیچ کاری نمی‌توانند انجام ‌دهند.