خوزنیوز: یکی نیست از آقایانی که هر روز آتش بیار محرکه می شوند و موضوع دریافت حقوق های کلان بعضی از مدیران را پیش می کشند بپرس : بابا! خواجه حافظ شیرازی علیه رحمه که چند صد سال پیش از این می زیسته هم فهمید. برداشت حقوق های نامتعارف با هیچ منطق و معیاری قابل دفاع نیست و طبقات مختلف چهار گوشه کشور هم جزییات این زیاده خواهی را فهمیده اند؛ ضمن این که رییس جمهوری هم قول پیگیری تا برگشت همه وجوه به خزانه مملت را داده است؛ پس حالا وقتش است سخنی بگویید که برای مردم تازگی داشته باشد...

بعضی از ما وظیفه شرعی و انقلابی مان را فقط در انتقاد کردن و جو سازی علیه این و آن خلاصه  می کنیم و وقتی می گوییم راه حل شما چیست؟ جز سکوت کلامی نمی شنویم. یا حداکثر می گویند: مسوول هستید پس، خودتان دنبال راه حل بگردید.

در این باره، تا حالا ده ها و شاید صدها جلسه عمومی و خصوصی، تحلیل، مقاله و یادداشت از طرف گروه های موافق و منتقد دولت در ارتباط با مذمت و سواستفاده از موقعیت این دسته مدیران زیاده خواه ، گفته و نوشته شده که به نظرم می توان همه را در یک کتاب گردآوری و منتشر کرد؛ اما واقعا با انتقاد کردن از دولت و ایجاد ذهنیت منفی در جامعه مشکل حل می شود؟! پس آن هایی که که کاتولیک تر از پاپ هستند به خاطر همان مردمی که برای شان سینه سپر می کنند کمی همت بخرج دهند و بگویند: راه کارشان برای جلوگیری از تکرار این گونه موارد حتا اگر دولت مورد حمایت شان هم سر کار بیاید چیست؟

همه نزد خود و خدای مان می دانیم ، از زمان انتصاب بعضی از مسوولان، این مردم و این کشور آن قدر هزینه آزمون و خطا عملکرد آن ها را داده است که مجموع دریافتی این قبیل مدیران در مقابل آن مثل قطره ای در مقابل دریا است و هیچ کس هم قول برگشت حتا یک ریال از پول های فنا شده را نداده است. پس چرا گروه هایی که داعیه دفاع از حقوق ملت را دارد سراغ مسوولانی که در زمان مسوولیت شان هزینه های غیر لازم و تکراری به خزانه مملکت تحمیل کرده اند نمی روند و در این موارد گزینشی یا روش خودی و غیر خودی برخورد می کنند؟!

همه می دانیم بیش از سی سال است که سیاست کشورهای غربی را نکوهش می کنیم و حرف حساب مان هم در کل این است که می گوییم: در حوزه سیاست خارجی، سیاست ما مروج ارزش های والای انسانی و اسلامی و دفاع از مظلوم و تاختن بر ظالم است؛ اما سیاست خارجی آن ها بر خلاف ما حمایت از ظالم و شوریدن بر مظلوم است.
ولی اصلا به این موضوع مهم توجه نداریم در همین کشورهایی که سیاست خارجی شان با فدا کردن ارزش های انسانی دقیقا در تضاد با سیاست خارجی کشور ما است؛ در داخل کشورهای شان با وجودی که گروه های سیاسی مختلف فعالیت دارند و در مجلس صاحب کرسی هستند و از لحاظ تبلیغاتی هم دارای روزنامه و رسانه های مختلف می باشند و مهم تراز همه محدودیتی در بیان آزادانه افکارشان ندارند، اما وقتی پای منافع ملی و مردم شان پیش می آید به یک باره در همه زمینه های مورد اختلاف شان آتش بس حاکم می شود و برای منافع ملت و کشورشان «ید واحده » می شوند اما درکشور ما تا آن جایی که به یاد دارم، در اغلب موارد منافع جناحی و گروهی بر منافع ملی چربیده است! هیچ گروهی حاضر به کوتاه آمدن نیست و تعجب آور این که هر کدام از این جناح ها چه منتقد و موافق خود را نماینده بی رغیب افکار عمومی جامعه می دانند و شرط کوتاه آمدن شان فقط در اختیار گرفتن همه کرسی های مجلس و سر کار آمدن دولت موافق نظرشان و البته سکوت مطلق همه منتقدان است! به طوری که اگر یکی از این دو نهاد (مجریه و مقننه) دراختیار شان نباشد کام شان کاملا شیرین  نمی شود و آن قدر به بد اخلاقی ادامه می دهند تا  یا  همه چیز را خراب کنند یا به مقصودشان برسند!

ولی واقعا به چه قیمتی؟ که البته مهم نیست؛ چون مردم تاوان آن را می دهند. همان طور که تا حالا هم داده اند و دم  نزدند. اما، طبق چه معیاری خود را نماینده افکارعمومی و حافظ منافع ملت می دانند؟ من که نمی دانم؛ اگر شما پاسخ را می دانید محض رضای خدا به من هم بگویید تا از این تردید کلافه کننده رها شوم!