این شهرستان در جنوب غربی استان خوزستان، با دارا بودن بیشترین مرز آبی که 90 کیلومتر است و با وجود منابع عظیم نفتی در این حوزه مورد کم‌توجهی دولت واقع شده است.

بعداز گذشت بیش از 13 سال از شهرستان شدن هنوز بیشتر کوچه و خیابان‌های این بندر به صورت گود و چاله بوده و حتی این وضعیت در خیابان‌های اصلی شهر نمایان است که این حالت دل هر بیننده‌ای را به درد می‌آورد.

بندری که در بیشتر روزهای هفته پذیرای مسافرانی از نقاط مختلف کشور است که برای خرید به این شهرستان سفر می‌کنند.

در سفرهای مقامات استانی از جمله استاندار و یا مدیران کل استانی، بر روی کاغذ مصوباتی نوشته می‌شود و ای کاش تنها یکی از آنها عملی می‌شد، با این وضعیت اغلب افراد پولدار شهرستان در دیگر استان‌ها خانه خریده و با یک امید کم به‌طور موقت در شهر سکونت دارند و یا این که برای همیشه از شهر به دیگر شهرهای خوش آب وهوا رفته‌اند.

تنها مردمی که به امید این که شاید روزی دولت به فکر آبادانی این شهر بیفتد و راهی جزماندن ندارند در شهرستان زندگی می‌کنند.

*چه کسانی در به‌وجود آمدن مسائل زیر مقصر هستند؟

کشاورزی شهرستان که چند سالی است با احداث سد کوثر و آسک در بالادست رودخانه عملا از بین رفته و کشاورزان از سر ناچاری با ریختن آب شور دریا که با جزر و مد وارد رودخانه می‌شود زمین‌های خود را به شورزار تبدیل کرده‌اند.

این در حالی است که شهرهای بالا‌دست رودخانه با استفاده از آب شیرین که هر چند ماهی یکبار برای بستن زبان مردم در رودخانه زهره رها می‌شود حتی در فصل تابستان نیز کشت صیفی جات دارند.

این کارها تنها به قیمت نابودی یک منطقه با قدمت 3 هزار ساله توسط بعضی از مسؤولان وزارت نیرو و سازمان آب و برق استان خوزستان انجام می‌شود.

صید و صیادی هم که به دو علت از رونق افتاده و رفتن به دریا برای صیادان صرفه اقتصادی ندارد، یکی به دلیل اینکه با قطع آب رودخانه که هم محلی برای تخم‌گذاری بعضی از گونه‌های ماهی‌ها است و هم اینکه همراه با آب رودخانه بیشترین و بهترین مواد غذایی ماهی‌ها از علف‌ها و گیاهان کوهی تامین می‌شد که چند سال قطع شده است.

به این دو دلیل و شاید دلایل دیگر میزان صید ماهی بسیار اندک و ناچیز شده و در بعضی گونه‌ها نسل آنها در حال از بین رفتن است.

تنها دل خوشی مردم به ویژه قشر جوان و تحصیل‌کرده بیکار به گمرک شهرستان بود که این تنها منبع درآمدی مردم هم با قوانین جدید دولت کم‌کم رو به تعطیلی است، به طوری‌که صدای مردم از این‌کار مسؤولان درآمده و فریادرسی هم نیست.

با تعطیلی کالا همراه ملوان یا همان ته‌لنجی که عده زیادی کارگر، راننده، صاحبان ملک و مغازه‌داران با آن مشغول درآمدزایی بودند باید منتظر بروز معضلات بزرگ اجتماعی در سطح این شهرستان بود.

فرماندار و دیگر مسؤولان شهرستان تمام تلاش خود را برای رسیدن شهرستان به حق و حقوق قانونی و طبیعی خود تا‌کنون انجام داده‌اند و در حال پیگیری هستند ولی انگار گوش مسؤولان دولتی به حرف‌های به حق مردم هندیجان بدهکار نیست.

این مردم شهیدپرور با ایستادگی خود در هشت سال دفاع مقدس شهدا و جانبازان زیادی را تقدیم کرده اند حال سزاوار چنین تصمیمات و حرکاتی هستند؟

به جای این که مسؤولان کشوری و استانی به فکر ایجاد صنایع پتروشیمی و پالایشگاه در شهرستان باشند با توجه به ظرفیت‌های خوب موجود هندیجان و سواحل عظیم آن، بر عکس تنها به فکر کوچ دادن مردم از خانه‌های خود به استان‌های دیگر و یا شهرهای مجاور هستند.