متن کامل یادداشت الهه رستم نیا (فعال دانشجو خوزستان) :
بسم الله الرحمن الرحیم
نامه ای از طرف دانشجوی بی سواد به وزیر محترم علوم
سلام ؛
اینجانب دانشجوی ترم هفت در یکی از دانشگاه های سراسری می باشم، معدل بیستی نبودم اما در یکی از دبیرستان های خوب و نمونه ی شهرم درس خواندم، سوادم بد نبود و ایده های زیادی در سر داشتم، با اهداف بزرگ به دانشگاه آمدم تا که ایده هایم را عملی کنم، آمدم که به کشور و هموطنانم خدمت کنم اما…
شاید اگر به دانشگاه نمی آمدم بهتر بود، آخه نمی دانستم دانشگاه اهداف و امیدها را از آدم می گیرد و آنقدر خسته از مشکلات می شوی که یادت می رود برای چه آمده ای دانشگاه.
در اینجا دانشجو نمی تواند روی کسب علم و آگاهی تمرکز کافی داشته باشد، اطرافیانش نمی گذارند چون نمی خواهند که وی به اهدافش برسد!
دانشجویی که باید دغدغه ی کسب علم داشته باشد حالا دغدغه هایش شده کیفیت غذا، تخت خراب، صندلی های شکسته، دعوای بین مسئولین و اساتید، نبود استاد متخصص و آزمایشگاه بی تجهیزات و …
اگر بخواهیم از مشکلات دانشجویی و دانشگاه بنویسیم طوماری می شود که حرف دل تمام دانشجویان کشور عزیزم ایران است، آنقدر مشکلات دوران دانشجویی زیاد هست که همه می خواهند زودتر درسشان تمام شود و بروند پی کارشان البته ؛ با این وضعیت اشتغال کاری هم وجود ندارد که برویم پی اش و بهتر است فقط مدرکمان را بگیریم و بزاریم در کوزه تا آبش را اگر قابل خوردن بود بخوریم که بعید می دانم!
بگذریم جناب آقای وزیر، صحبت من این است دانشجویی که در جهت پیشرفت دانشگاه گام بر می دارد چرا باید جارو برقی بدهند دستش و بگویند شما که در سالن دانشگاه برنامه دارید خودتان باید تمیزش کنید؟ وظیفه ی شماست چون برنامه مال شماست!، در اینجا تعریف بخش مدیریتی سالن ها چیست؟
این اقدامات در حالی صورت می گیرد که برای تشریف فرمایی جناب آقای (استاندار) یکی دو روزه همه ی دانشگاه را آب و جارو می کنند و برق می اندازند؟!
آیا دانشجویی که لحظات جوانی و عمر خود را در دانشگاه می گذراند به محیط پاکیزه ی دانشگاهش نیاز ندارد؟ چرا بخاطر تشریف فرمایی یک ساعته ی یکی از مسئولین استان و همراهانش برای افتتاح دانشکده ای، اولین بار بعد از گذشت شش ترم دانشگاه را تمیز می بینیم؟
طفلک دانشجو، دانشگاه مثلاً مال آنهاست اما… ؛ بگذریم که سرتان را درد آورد این دانشجوی بی سواد، آقای وزیر ؛ انتظار نداشته باشید با چنین اوضاعی که امروزه ما در دانشگاه داریم بنده و امثال من با سواد از دانشگاه بیرون بیائیم.
در پایان باید گفت که یک عده نمیخواهند دانشجو با سواد باشد، آخه از سواد دانشجو می ترسند، به راستی علم بهتر است یا ثروت؟ ثروت که متعلق به آقا زاده هاست و نمی توانیم نظر دهیم! من می گویم بهتر است از این به بعد بپرسید علم بهتر است یا مدرک؟
مرجع/موج چهارم
