ریکاردو شیموساکای تاکنون 25 کشور را به چشم دیده و به 200 مقصد گردشگری مختلف سفر کرده است. با این وجود، به سختی می‌تواند در کشور محل اقامت خودش، برزیل، به سفر بپردازد.

ریکاردو از سال 2001 از ویلچر استفاده می‌کند؛ زمانی که در یک آدم‌ربایی ناموفق مورد اصابت گلوله قرار گرفت. او از این تجربه سخت عبور کرد و اکنون یک کارگزار گردشگری است. تخصص ریکاردو، فراهم کردن بسته‌های تعطیلات برای گردشگرانی است که مشکل حرکتی دارند.

او معتقد است که گردشگران (فارغ از هر نوع معلولیتی که ممکن است داشته باشند) باید بتوانند به هر جایی که دوست دارند، سفر کنند. مقاصد سفر آن‌ها را دسترسی و سهولت سفر نباید تعیین کند. با این حال، گاهی سخن گفتن در این باره ساده‌تر از عمل کردن به آن است.

او می‌گوید: «یک بار که در حال بازگشت از آرژانتین بودم، مجبور شدم تا بیش از یک ساعت در هواپیما بنشینم. شرکت هواپیمایی هیچ کسی را نداشت تا مرا برای خروج از هواپیما کمک کند.» ریکاردو عنوان می‌کند: «البته این اتفاق تنها یک مورد نادر نبود. تقریبا تمام کسانی که با ویلچر به برزیل پرواز می‌کنند، این شرایط را تجربه می‌کنند.»

مشتریانی که دیده نمی‌شوند

یکی از تفاوت‌هایی که فرودگاه‌های برزیل با فرودگاه‌های آمریکا یا اروپا دارند، آن است که هیچ شرکتی خود را متعهد به کمک مسافران ویلچری نمی‌داند. این وظیفه بر عهده خود خطوط هوایی گذاشته شده که بسیاری از آنها کارکنانی با آموزش ضعیف دارند. به ندرت اتفاق می‌افتد که مسافران ویلچرسوار خدمات مناسبی را دریافت کنند. ریکاردو اظهار می‌کند: «در برزیل، شرایط دسترسی ما به خدمات بسیار محدود است و کسی به ما کمک چندانی نمی‌کند. افرادی که معلولیت دارند به عنوان مشتری دیده نمی‌شوند.»

البته تنها فرودگاه‌ها و هواپیماها نیستند که پایین‌تر از استانداردهای بین‌المللی فعالیت می‌کنند. تمام زیرساخت‌ها ضعیف هستند؛ حتی در شهرهای بزرگی مانند سائوپائولو و ریودوژانیرو.

با این وجود، این کارگزار گردشگری مصمم است که گردشگران دارای معلولیت را کمک کند. او زمانی را به یاد می‌آورد که درخواست یک تور گردشگری 22 نفره را از سرزمین‌های اشغالی به خاک برزیل دریافت کرده بود. در آن تور، 10 نفر ویلچر داشتند. ریکاردو می‌گوید: «هیچ شرکتی حمل‌ونقلی در برزیل نیست که بتواند به طور همزمان به 10 نفر ویلچرسوار خدمت‌رسانی کند. همچنین هیچ هتلی نمی‌تواند تمام آنها را اسکان دهد. ما مجبور بودیم که آنها را در 3 هتل مختلف اقامت دهیم که فاصله‌شان از یکدیگر هم بسیار زیاد بود. این تجربه برای آنها بسیار سخت بود و باعث شد که دیگر به کشور ما بازنگردند.»

ریکاردو ادامه می‌دهد: «اگر همان گروه می‌خواستند در فرانسه میهمان من باشند، کار بسیار ساده‌تر بود. در آنجا می‌توان حتی برای گروه‌های 14 نفره از گردشگران ویلچری، امکانات سفر را فراهم کرد. در فرانسه، تمام آنها می‌توانند از یک اتوبوس استفاده کنند، تمام دیدنی‌ها را با یکدیگر مشاهده کنند و شب را هم در یک هتل مشترک بگذرانند.»

تعهد یا دلسوزی

ریکاردو، شغل و کسب‌وکار خود در را تلاش برای تغییر این وضعیت شکل داده است. برای او سخت است که بسته‌های تعطیلاتی خوبی برای مسافرانش فراهم کند؛ چرا که او خودش مالک فرودگاه، اتوبوس یا هتل نیست. با این حال، او دست از تلاش نکشیده و به مالکان یا مقام‌های مسئول مراجعه کرده و خواستار زیرساخت‌های گردشگری بهتر می‌شود. این دست تلاش‌های او باعث شده تا جوایز مختلفی به او اعطا شود.

او از فرصت موجود سخن می‌گوید: «در برزیل اگر به یک معلول کمک شود، تنها از روی احساس وظیفه یا دلسوزی است. هیچکس به آنها به چشم گردشگرانی نگاه نمی‌کند که میهمان شما بوده و از کشورتان دیدن می‌کنند. سایر کشورها میلیاردها دلار از ارائه خدمات به این مشتریان خاص به دست می‌آورند. اما در اینجا شرایط اینگونه نیست.»