اما ما، حاج قاسم را مي شناسيم. او همرزم خاکي و بي ادعاي«حاج همت»، «مهدي باکري» و «علي هاشمي» است. سرداراني که در اذهان مردم ايران، خلق و خوي شان، تنه به تنه فرشتگان مي زند و در مرز اسطورگي قرار دارند. سرداراني که در حافظه تاريخي ملت مسلمان ايران، نام شان با «جهاد اکبر» بيشتر از« جهاد اصغر» پيوند خورده است.
«حاج قاسم» براي ايرانيان، از همان زمره و يادگار همان جان هاي تابناک به شمار مي رود و به همين دليل، طي چند سال گذشته، به شخصيتي ملي تبديل شده است. غربي ها، خصوصاً يانکي ها، درست همين چهره«حاج قاسم» را نمي شناسند و از همين رو، فرزند کوير براي شان مرموز و رعب انگيز است.
براي کابوي هاي آمريکايي، مصداق فرمانده نظامي، يا «ژنرال رومل» است يا «ژنرال آيزنهاور». اين دو به لحاظ الگوهاي نظامي تفاوت زيادي با هم ندارند، به جز آن که جبهه يشان متفاوت است. اما«قاسم سليماني» با نبوغ نظامي حيرت انگيزش، زماني که دست به سوي آسمان بلند مي کند و به نماز مي ايستد، از تمامي ژنرال هاي شناخته شده تاريخ نظامي گري مدرن، متمايز مي شود. در منطق کابوي ها، او هيچ تعريفي ندارد. انگار که از دنيايي ديگر آمده است.
او وحشت محض و يک کابوس است. بايد «بتمن» و «سوپر من» و «اسپايدرمن» به جنگش بروند. آنها هم که اوهامي بيش نيستند. و اينجا است که آينده تاريخ،به گونه اي متفاوت از تمامي محاسبات، ورق مي خورد. آينده اي که بندگي و نماز، اصلي ترين استراتژي نظامي اش خواهد بود. البته هستند بسياري که اين جملات را شعاري و تبليغاتي خواهند دانست، اما چه باک؟ بگذار هر چه مي خواهند بگويند و ببافند. تا اينجاي کار، اين سردار نمازخوان ما بوده است که پوزه شيطان را با همة ناوگان و شکوه آهنينش، به خاک ماليده.
*حاج قاسم-جستاري در خاطرات سرلشکر قاسم سليماني
