هزاران سال از شهادت مظلومانه دوست داشتنی ترین امام عالم و عزیز دل بی بی دو عالم حضرت فاطمه زهرا می گذرد اما هنوز که هنوز است یاد و نام و ذکر حسین (ع) بر لب ها جاری است. بی آنکه حتی ذره ای کم رنگ شده باشد، چه دلی باید باشد دلی که به عشق حسین(ع) می تپد. قلبی که حسینی است، زنگار دنیا نمی گیرد.
راه زیادی تا رسیدن به اربعین نمانده است و شیفتگان زیارت کربلا عاشقانه ره می پیمایند تا هرچه زودتر این انتظار به پایان برسد و تلالو خیره کننده و چشم نواز کربلا آنها را مسحور خود کند تا هرچه زودتر مدهوش جلال و جبروت عظمت اهل بیت شوند.
کجاست یزید و معاویه چه شد؟ آنها در هیاهوی زمانه به زباله دان رفتند اما این شکوه نام حسین (ع) است که همه عالم را فرا گرفته؛ انگار اینجا قطعه ای از خود بهشت است ، هیچ زائری سرازپا نمی شناسد، همه برای رسیدن عجله دارند! اینجا همه برای رسیدن با هم مسابقه می دهند. و زیر لب دعا می کنند و ذکر می گویند، نه برای جایزه و پاداش بلکه برای رسیدن به کربلا.
محشر کبری برپاست
از حسین مشهدی ۳۵ ساله که زائر اولی است و چشم هایش خیس اشک است تا مرد جوانی که با چشمان سبز و لهجه شیرین مشهدی که آمده است سلام شاه خراسان را به شاه کربلا برساند. سلامی که از شباهنگام در خواب به او الهام شد.
اشک های حسین پایانی ندارد و شال سبز دور سرش خیس عرق شده بود. با آن چشم های درشت سبز رنگش که خیره به بیرق قرمز رنگ بالای یکی از موکب ها شده، آهی عمیق از سینه بیرون می دهد و لبیک یا حسین او همه را به خود جلب می کند.
اینجا همه بی قرارند، بی قرار و بی تاب تا خود کربلا؛ بی قرار مثل عباس حردانی که هیچ چیز از دنیا نمی خواهد، به جز زیارت کربلا. عباسی که دکترها جوابش کرده اند و می خواهد برای آخرین بار پیش از چشم بستن از دنیا، عطر خوش کربلا را استشمام کند.
عباسی که یار و یاور مادر پیری است که جز عباس کسی را ندارد، عباس می خندد. از مرگ نمی هراسد اما تنها نگران مادر پیر ۹۰ ساله اش است که بعد از او دیگر کسی را ندارد مادری که دست هایش سوی آسمان بلند شده و هق هق گریه امانش نمی دهد. گریه های ام عباس دل هر آدمی را به درد می آورد. عباس دست های مادر را می گیرد و بلند می کند ، چند دختر جوان به کمکش می آیند ،چشم ها همه گریان است.
از عاطفه کوچولوی ۶ ساله که غرق گریه ست تا محمدعلی اکبری که روی زمین نشسته و گریان است.
کنار قدم های جابر، سوی نینوا رهسپاریم
ستون های این جاده را ما، به شوق حرم می شماریم
شبیه رباب و سکینه، برای شما بی قراریم
از این سختی و دوری راه، به شوق تو باکی نداریم، صدای حزن انگیز مداحی میثم مطیعی شور حال فضا را دو چندان کرده است. زن ها یکی یکی جلو می آیند و بر دستان و سر ام عباس بوسه می زنند.
ماموری نزدیک می شود و ماجرا را می پرسد، وقتی ماجرا را می فهمد در برابر ام عباس سلام نظامی می دهد و آنگاه نزدیک پیرزن می آید و کلاه را از سر برمی دارد و خم می شود و بر گوشه عبایش بوسه می زند، چه صحنه هایی اینجا رقم می خورد. صحنه هایی که هیچ وقت تکرار نمی شوند. عباس و مادرش خداحافظی می کنند و می روند تا شاید عباس به آخرین آرزویش برسد، این آدم ها هر کدام برای خود قصه ای دارند.
قصه هایی شنیدنی اما از جنس حقیقت، مثل قصه رویا، رویایی که تا دیروز چندان معتقد به حجاب نبود و چیزی از حسین و ماجرای کربلا را درک نکرده بود اما حالا چند سالی است که عوض شده است. وقتی بیمار شد و و با توسل به اهل بیت شفا گرفت. همین داستان سرگشتگی و شیفتگی رویا با امام حسین (ع) بود. رویایی که عاق والدین شده بود ، حالا زمین تا آسمان عوض شده بود.
دیگر صدای بلند باندها کسی را در مجتمع مسکونی صدرا آزار نمی داد. هیچ کس سر از راز رویا در نیاورد. فقط همه می دانستند که رویا دیگر آن رویای سابق نیست، تنها عمه فاطمه بود که از راز رویا خبر داشت.
و حالا رویا آمده تا به عهد خود وفا کند. عهدی که با امام خوبان بسته است. «این میراث آقاست، آقا امام حسین برای حفظ دین رفت. او همه خانواده خود را برای حفظ این دین فدا کرد»، این ها را رویا می گوید و می خواهد که پاسدار میراث امام حسین(ع) باشد.
رویا که دور می شود، نزدیک غروب است و کم کم شب بساط خود را بر آسمان پهن می کند، طنین دل انگیز اذان از بلندگو، فضای پایانه را پر کرده است.
آن طرف تر روی زمین چند نفر برای خواندن نماز جمع شده اند. این طرف باد پرچم ها را تکان می دهد و پرچم یا حسین عجیب چشمان هر زائری را می نوازد. پرچمی که نورافکن بالایش تلالو شگفت انگیزی به همه جا بخشیده، تلالویی که از نام حسین برخاسته است.
