او افزود: نخستین فرزند برومند حضرت امیرالمومنین (ع) از ام البنین (س)، حضرت عباس (ع) است که ولادتش در ۴ شعبان ۲۶ هجری موجب مسرت و شادی در دل اهل بیت و به ویژه امیرالمومنین قرار گرفت.
سلمانی عبیات بیان داشت: حضرت عباس (ع) از ابتدای کودکی تا نوجوانی و جوانی در کنار پدرش امیرالمومنین علی (ع) به رشد اخلاقی و اجتماعی علمی و دینی رسید و آن حضرت با توجه ویژه به ایشان اصول اخلاقی دینی اعتقادی و قرآنی را آموخت و همگام با حسنین به فراگیری تعالیم دینی پرداخت، همانگونه که همواره از امام حسن (ع) و امام حسین (ع) درس دین معرفت و اخلاق می‌آموخت.
پژوهشگر تاریخ اسلام به توصیف بزرگان دین از حضرت عباس (ع) اشاره و تصریح کرد: بزرگان دین نیز در خصوص ایشان توصیفات و سخنان ارزشمندی را نیز ارائه کرده اند. در خصال شیخ صدوق جلد اول صفحه ۳۵ آمده است که حضرت امام زین العابدین (ع) در خصوص عموی خود حضرت عباس (ع) می‌فرماید خداوند عموی ما حضرت عباس را رحمت کند او از خودش جانفشانی نشان داد و برادرش را با جان خود محافظت کرده و دستانش قطع شد که خداوند به جای آن‌ها دو بال به او در بهشت خواهد داد، زیرا که برای حضرت عباس (ع) در نزد خدای تبارک و تعالی منزلت‌ای است که همه شهدا در روز قیامت به آن قدرت خواهند خورد.
او اظهار داشت: حضرت عباس علیه السلام در طول تاریخ به عنوان یکی از بزرگترین فرماندهان شناخته می‌شود و هیچ نظیر و مانندی برای او در افتخار آفرینی‌های ویژه‌اش دیده نشده است.
محمدرضا سلمانی عبیات در ادامه گفت: حضرت اباالفضل العباس (ع) در روز عاشورا و در کنار اهل بیت پیامبر (ص) نشانه‌های بزرگی از ایستادگی و اراده پولادین را از خود نشان داد.
او اذعان داشت: او خود به تنهایی لشکری بزرگ و قدرتمند بود که این اراده شکست ناپذیرش لشگر ابن زیاد و بنی امیه را دچار ترس و وحشت کرده بود و آن‌ها را به شکل عجیبی دچار یأس و ناامیدی از پیروزی وا داشته بود.
افتخار آفرینی حضرت عباس (ع) زبانزد خاص و عام
عبیات ادامه داد: روایت افتخارآفرینی‌های حضرت ابوالفضل العباس تا کنون نیز به عنوان سخنانی ارزشمند در میان مردم رواج دارد و هیچ گاه تاریخ شخصیتی را به خود ندیده است که به رغم دشمنی‌های سنگین و تالمات خاطر به دلیل شهادت اطرافیان همچنان در زمین جنگ رشادت‌های وصف ناپذیر مشغول بوده است.
او با اشاره نظر مورخین و پژوهشگران در خصوص شخصیت حضرت عباس (ع) افزود: مورخین و مقتل نویسان بر این نکته تاکید دارند که در ظهر عاشورا حضرت عباس هنگامی که به سمت قسمتی از لشکر بنی امیه حمله ور می‌شد آن‌ها را همچون پنبه زده شده از جا بر می‌کند.
سلمانی عبیات به دیگر ابعاد شخصیتی آن حضرت اشاره و بیان کرد: حضرت عباس نه تنها اسوه‌ای بزرگ در شجاعت و جنگاوری است بلکه او را به عنوان الگوی بزرگ در وفا و اخوت و آزادگی می‌شناسند، همانگونه که او در عین حال اسوه‌ای بزرگ و الگویی ارزشمند در تبعیت از مسیر امامت و ولایت است و در مسیر امام حسین علیه السلام از همه وجود خود و بذل و بخشش کرد تا آنکه بدنش تکه تکه شده و به شهادت رسید.
او افزود: شیوه رفتار و منش اخلاقی حضرت ابوالفضل العباس در مواجهه با برادرش حضرت امام حسین علیه السلام به راستی الگویی صادق برای برادری در اسلام شناخته می‌شود ایشان در برابر برادر بزرگوارش کمال احسان رافت و احترام را رعایت کرده و در تنگنا‌های تاریخ دوشادوش او قرار داشت.
پژوهشگر تاریخ عاشورا در بیان چگونگی ایمان و اخلاص عباس بن علی (ع) گفت: دفاع حضرت ابوالفضل عباس علیه السلام از امام حسین علیه السلام و اهل بیت عصمت و طهارت در روز عاشورا و پافشاری درخصوص آن مرتب کردن همه امان نامه‌های دشمنان نه تنها به دلیل اخوت و صله رحم در بین بنی هاشم بود بلکه او این اقدام را به دلیل ایمان کامل که در درونش شعله ور بود انجام داد.
او اظهار کرد: این موضوع را می‌توان از طریق سخنان آن حضرت در لحظات سخت جنگ تبیین کرد جمله؛ والله إن قطعتم یمینی والله إن قطعتم یمینی إنّی أحامی أبداً عن دینی وعن إمام صادق الیقین نشان دهنده هدف والا و مبادی و علت‌های این جانفشانی آن حضرت است صریح و واضح است که ایشان علت اصلی این جانفشانی را دفاع از مبادی اساسی اسلام می‌دانست که در آن زمان در خطر جدی از سوی حاکمیت اموی قرار گرفته بود.
محمدرضا عبیات اذعان داشت: حضرت ابوالفضل العباس به دلیل بزرگداشت مبادی والای اسلامی که پرچمدار آن حضرت امام حسین علیه السلام بود به شهادت رسید و از جمله این اساس‌های دینی، می‌توان به برقراری شرع اسلام و حکم قرآن و انتشار عدل در بین مردم توصیف کرد.
او بیان کرد: حضرت عباس برای آن به شهادت رسید که کرامت انسانی و آزادی بشری به انسان مسلمان بازگردد و رحمت اسلام و نعمت بزرگ وحدانیت و رهایی از ظلم و جرم همچنان که به عنوان یکی از ولاترین اهداف و شعار‌های اسلام بر شمرده می‌شود به درون جامعه بشری بازگردد و نام خداوند تبارک و تعالی بار دیگر به وحدانیت و ستایش در بین مردم خوانده شود.
