شرکت خصوصی شده فولاد کاویان پس از سالها در گزارش هیات مدیره اعلام کرد که «یک» ریال به ازای هر قطعه سهم به سهامداران سود خواهد داد که این مبلغ پس از برگزاری مجمع عمومی در گزارش مصوبات آن نیز وجود نداشت!

شرکت یاد شده که قبل از واگذاری به بخش خصوصی ، به عنوان گل سر سبد صنعت فولاد در استان خوزستان حدود 500 هزار تن ورق فولادی را در هر سال وارد بازار ایران می نمود در طی سال های اخیر به شرایط اسفناکی رسید به گونه ای که در بسیاری از روزها این کارخانه عملاً راکد و متوقف بود.

مسائل یاد شده باعث شد تا در طی سال گذشته سازمان بورس سهام و اوراق بهادار به بازرسی و سرکشی های گسترده ای از این شرکت پرداخته و در یک مقطع نیز به صورت سرزده هیاتی را برای بررسی اوضاع آن به اهواز گسیل نمود تا از سهامداران اقلیتی که ظرف سال های گذشته از خیر و برکت این کارخانه نصیبی نبرده بودند و فعلاً هم در حد 33/4 درصد سهام شرکت را دارا هستند و از هرگونه اثری بر تصمیم گیری های کثریت نیز جا مانده اند، دفاع نماید. در چنین شرایطی تولید شرکت حتی تا مرز نصف (یعنی 247 هزار تن) نیز کاهش یافته و بیش از 94 درصد شرکت صرفاً در دست یک خانواده قرار گرفته بود.

 فشار سازمان بورس باعث شد تا ترکیب متراکم 94 درصدی سهامداران عمده تا حدودی به تقسیم در آید هر چند که از دگرگونی در بافت سهامداران به شکل واقعی نیز نشانه ای به بیرون بروز ننموده است از این جهت به زعم برخی از آگاهان بورس، اقدام به تقسیم سهام شرکت فولاد کاویان بیشتر در ظاهر وجود دارد و از عمق موثری در تصمیم گیری و یا اختلاف نظری که اقلیت «گیر افتاده» و بی بهره از همه چیز بتوانند به آن دلخوش باشند، خبری نیست. چنین نگرشی با توجه به ارتباط تنگاتنگ سهامداران عمده و "مجتمع فولاد گیلان" بیش از پیش بدگمانی از روند تصمیمات اقتصادی مسئولین این کارخانه را در افکار صنعتگران خوزستانی ایجاد نموده است.

 کارخانه ای که در گذشته در بسیاری از محافل صنعتی و مدیریت خوزستان نام و نشانی داشت در طول سال های گذشته به گونه ای منزوی شده تا آرام آرام و به شکل عمدی نام و نشانش حذف و در آینده اتفاقی که باید برای آن در سطح خوزستان ، موردنظر سهامداران عمده است، محقق شود.

البته اخیراً اخباری از مذاکرات در درون سازمان بورس برای انتقال حدود 50 درصد از سهام آن از سوی سهامداران عمده به یک جریان آموزشی موثر در بخش های اقتصادی نیز به گوش می رسد. در همین رابطه برخی اعتقاد بر آن دارند که چنین اتفاقی اگر هم بخواهد صورت گیرد در حقیقت برای ایجاد عقبه ای با پرستیژ ویژه خواهد بود تا سهامداران عمده بتوانند در پناه این سنگر فعالیت های اقتصادی موردنظر را به پرشی جاه طلبانه سوق دهند.

در حال حاضر و بر طبق آخرین گزارش زیان انباشته کارخانه تا پایان سال های 1390 بالغ بر 8/37 میلیارد تومان است و زیان سهام که در سال 1389 به ازای هر قطعه 9 ریال گزارش شد، در سال 1390 به سود هر قطعه سهم معادل 22 ریال ارتقاء یافته است. با این وصف مجمع عمومی احتمالا بواسطه وجود زیان انباشته از توزیع همان یک ریال پیشنهادی در گزارش هیات مدیره نیز استنکاف نموده است!

واقعیت این است که جایگاه شرکت فولاد کاویان از سوی مسئولین و متولیان اقتصاد استان خوزستان پس از خصوصی سازی کمتر مورد توجه قرار گرفته و با احتساب اینکه دیگر زیر چتر دولت نیست، کمتر علاقه ای به دخالت در سیاست های آن دارند. در حالیکه بایستی توجه داشت که فولاد کاویان جزو تولید کنندگان انحصاری بازار ورق کشور بوده و براحتی در توازن میان عرضه و تقاضای این محصول نقشی تأثیرگذار بر قیمت نهایی بازار ورق خواهد داشت. از این جهت چگونه می توان چنین قطب تعیین کننده ای را فارغ از خصوصی و یا دولتی بودن آن مدنظر قرار نداد. اگر چنین تفکری را بخواهیم چاشنی طرز برخورد مسئولین استان با این کارخانه در نظر داشته باشیم می توان از همین الآن پیش بینی نمود که شرایط آن در آینده هم چندان امیدوار کننده نخواهد بود.