خوزنیوز/ غلامرضا فروغی نیا: رشد 552 درصدی درآمدهای دولت از خوزستانی ها ظرف مدت 6 سال یعنی از سال 1384 تا سال 1390 ما را به این نتیجه می رساند که شهروندان این منطقه نسبت به دولت بسیار دست و دل باز بوده اند!

طبق اعلام منابع دولتی، اگر در سال 1384 خوزستانی ها به دولت 292 میلیارد تومان مالیات داده اند این عدد در سال1390 به 1560 میلیارد تومان رسیده است. البته این درآمد بجز درآمد ملی است که دولت از طرق دیگری مثل استخراج نفت، تولید گاز و محصولات پتروشیمی و فولاد و ... از استان خوزستان بدست آورده است.

میزان درآمد از پروژه های ملی از استان خوزستان در سال 1384 – 667 میلیارد تومان بوده که در سال 1390 به میزان 1250 میلیارد تومان افزایش یافته است (188% درصد رشد).

حاصل این مقایسه را اگر در زمینه سرمایه گذاری های دولتی بخواهیم ملاحظه کنیم در می یابیم که باز هم بیشترین گرایش در طرح های ملی آنهم از نوع نفت و گاز و پتروشیمی بوده است.

در همین زمینه باید به این نکته تأکید نمود که در سرمایه گذاری های صورت گرفته اعم از ملی و یا محلی می بایستی از پیمانکاران داخلی استان بیشترین بهره را برد تا بدین ترتیب بلکه حرکتی در زمینه اشتغال و کاهش بیکاری محقق شود و گرنه چگونه می توان پذیرفت که در شاخص های یاد شده این استان سرآمد جذب منابع برای تأمین مالی دولت باشد اما بیکاری در آن منطقه بیداد کند؟

آیا می توان پذیرفت که دولت منابع سرشار مالی خود را از این استان تأمین نموده اما مناقصه ها را با هدف جذب پیمانکاران غیربومی مورد توجه قرار داد؟ آیا این هدف می تواند آبادی و عمران استان خوزستان را به همان نسبت که این منطقه در خدمت اهداف ملی است، تأمین کند؟ آیا مردم خوزستان اگر ظرف شش سال گذشته راساً 552 درصد به منابع دولت کمک مالی و نقدی نموده اند به همان نسبت درآمدهای خانوارهایشان رشد داشته است؟ آیا به همان نسبت بیکاری هم در این استان رو به نقصان گذاشته است؟ بهرحال مردم این استان اگر به شایستگی دولت را در یافتن منابع، کمک و یاری نموده اند ، سزاوارند که رفاه و آسایش خود را نه به همان نسبت بلکه بالاتر از متوسط ملی ببینند.

البته این نوع استدلال به معنای دور شدن از نگاهی ملی و آبادانی کل کشور نیست بلکه دولت در مناطقی که بهره برداری بیشتری از منابع آنها دارد می بایستی انگیزه های کافی را برای همکاری شهروندان آن مناطق و برای توسعه همان منابع مورد توجه قرار دهد. در حقیقت دولت با ایجاد انگیزه فرصت های طلایی بیشتری برای خود ایجاد خواهد نمود. البته باید به این نکته توجه کردکه جامعه ممکن است با آمار و ارقام سر و کار نداشته باشد اما می تواند وضعیت خود را با گذشته خویش و همچنین با شاخص های رفاهی سایر مناطق کشور که در تردد است، قیاس نموده و به نتیجه گیری بپردازد.