خوزنیوز: دیدن شگفتی های اطرافمان راعلاقه مندیم با عینکی ویژه ببینیم. گویی آنچه از نوع دیگری است مستلزم حاشیه هایی است که با مقدماتی عریض و طویل توأم اند. اما در پاره ای از موارد از انسان های معمولی اطراف مان چیزهایی به ظهور می رسد که شما را غافلگیر می کند و به ناچار در برابر آنچه می بینید سرتعظیم فرود می آورید.

دوستی را می شناسم که حالا بازنشسته شده و از اهواز رفته است. قریب 20 سال پیش در یک شب عروسی تنها فرزندش را برق گرفت . از آن زمان تاکنون وی در حالت کُما بسر می برد. در طی این مدت او و همسرش در کنار فرزندشان که دختری است و حالا سن اش به 32 سال رسیده با صبری قابل احترام در حال نگهداری از او بسر می برند.

چند  روز پیش پس از مدتها تلفن او را گیر آوردم و سراغی از او و فرزندش گرفتم. هیچ تغییری در اوضاعش ایجاد نشده بود. مع ذالک او و همسرش هنوزهم امیدوارند. با تنها فرزندشان که هیچ حرکتی ندارد، زندگی می کنند به این امید که شاید روزی فرا برسد و اتفاقی زندگی آنها را دگرگون نماید. یکبار تلاش کردم که از صبر و استقامت و امید او و همسرش در کنار بستر دخترشان گزارشی تهیه نمایم. اما او نپذیرفت.

وقتی چهره این دوست و همکار سابق خود را درکنار این تقدیر می یابم بی اختیار بر آنچه خداوند ارزانی مان داشته ، شکر می کنم. در عین حال به استقامت و پایداری این انسان شریف و همسرش که تجلی «صبر» جمیل هستند، درود می فرستم.

زمان برای ما در حالیکه از نعمت های خداوند به ویژه نعمت سلامت که به قول حضرت علی (ع) نعمتی مجهول است، به گونه ای معمولی می گذرد، برای این دوست من با انتظار توأم است. انتظار برای رسیدن روشنایی و شفا و زبان گرمی که بگوید: "بابا"!

این انتظار حالا بیستمین سال خود را سپری کرده و او هنوز هم منتظر است.

غلامرضا فروغی نیا