خوزنیوز/ غلامرضا فروغی نیا: تحول ناشی از اراده سیاسی جامعه ایران و کلید داری دکتر حسن روحانی بر مسند امور اجرائی ، ضرورت بازنگری در همه ارکان اثربخش در سازوکار مدیریت اقتصادی کشور را امری بدیهی نموده است. یقیناً اگر جامعه به هشت سال مدیریت ناکارآمد اجرائی که در بهترین شرایط درآمدزا، باعث شکل گیری تورمی افسارگسیخته و از دست رفتن ارزش دارائی های مردم شد، جواب« نه» داده اند یقیناً به نیروهای ناکارآمد آن نیز می بایستی با نگرشی تحول خواه برخورد نمود.

متأسفانه ظرف سال های اخیر در مورد استراتژی صنعتی استان ملاحظه می گردد که ناکارآمدی باعث شده تا از کیان مدیریت صنایع استان فقط  میزی و صندلی باقی بماند و شاید برای چنین مساله ای نمونه هایی را نیز بتوان برشمرد. برخی از شرکت های موجود استان مثل «فارسیت، کربن ایران، کاویان،فولادشادگان و ... »عموما در حال بلاتکلیفی ویا زیان بوده و یا به صورت پوسته ای در حال دست و پا زدن در کوله باری از مشکلات ،فاقد آینده ای روشن هستند . در این عرصه راهبردی هم وجود ندارد تا بلکه بتوان از چنین شرایطی خارج شد.

«شرکت فولاد کاویان »ظرف چند سال گذشته و با تحویل و واگذاری بدون پشتوانه و بدون تضمین های لازم به بخش خصوصی (وابسته به بخش تجاری) به یک پنجم ظرفیت تولیدی خویش رسیده است. حتی بنظر می رسد به صورت صوری در حال قرار دادن بهترین شرکت تولید کننده ورق فولادی کشور در سراشیبی سقوط است تا با فروش زمین های مرغوب شده آن بساط این کارخانه را جمع کرده و به استان گیلان ببرند.متاسفانه سهامدار عمده شرکت با ایجاد مازاد تقاضای کاذب از طریق کاهش عمدی تولید که منجر به افزایش قیمت خواهد شد منافع خود را نه از طریق تولید بلکه از طریق تجارت پی می جوید. اما براستی کسی از مسئولین و استراتژیست های مدیریت صنایع خوزستان(!) به این شرکت مراجعه کرده تا بگویند؛آقایان غیربومی و تاجران عزیز! این حق مردم خوزستان است . چرا تولید را به صورت عمدی به این وضع فلاکت بار در آورده اید ؟آیاچون شما خریدار این شرکت شده اید می بایستی سیاست«زمین سوخته» را به این شکل در مورد این استان و مردمش اجرا و تحمیل کنید؟

 نمونه دیگر:«شرکت فارسیت اهواز» در حالیکه یکی از بخش های سودآور بورس بوده به یکباره از سوی سازمان حفاظت محیط زیست در مورد بکارگیری مواد اولیه «آزبست» تحت فشار قرار گرفت و سیر قهقرائی را طی نمود. آیا در این رابطه از سوی مدیریت صنایع استان ظرف دو سال گذشته توانسته اند دریابند که این سرمایه عظیم استان را چگونه می توان پاسداشت و از فلاکت رهانید؟

در همین رابطه شاید نمونه دیگر را بتوان پروژه «کارخانه فولاد شادگان» برشمرد که در بی پولی و عدم دسترسی به نقدیندگی ظرف سه سال گذشته کمترین پیشرفت کارفیزیکی را داشته است و روزبروز هم به استهلاک این سرمایه گذاری افزوده می شود. براستی آینده چنین پروژه ای در فرآیند مدیریت صنایع استان چه خواهد شد؟ آیا قرار است دستی از جائی برون آید تا این وضعیت را به سامان درآورد؟

متأسفانه آماری که اخیراً از سوی مدیریت صنایع استان به رئیس جمهور  در سفر اخیرشان به خوزستان اعلام شده دال بربه نتیجه رساندن «1900 میلیارد تومان» سرمایه ،چگونه و براساس چه استراتژی شکل گرفته است؟ صرف بیان مشتی عدد و رقم، که می شود همان داستان دولت احمدی نژاد، که کیسه ای داشت و از آن هر روز و هر ماه و هر سال عددی خارج می کرد و هیچگونه پشتوانه علمی و تجربی و عملی هم برایش نمی توانستی متصور شوی!

براستی اگر ناتوانی در به حیطه درآوردن 19 کارخانه پتروشیمی در استان را هم اضافه کنیم که هیچگونه حرف شنوی از مدیریت عالی استانی هم ندارند، درمی یابیم که مدیریت صنایع استان خوزستان اقتدار فوق العاده ای می طلبد که متأسفانه در حال حاضر در حسرت آن درمانده ایم و انگشت حیرت در دهان گزیده ایم که بالاخره نقش این بخش از مدیریت سرمایه های اقتصادی در کجا و چگونه به ظهور خواهد رسید؟

باید توجه داشت که استان خوزستان در حال حاضر از بیکاری بالای 25 درصدی رنج می برد بنابراین اگر قرار است شغلی برای جوانان این مرز و بوم ایجاد شود مجاری مهم آن صنایع استان است. و گرنه قرار نیست که از کانال دیگری این تحول اتفاق بیفتد. وقتی ناکارمدی در این شرایط امری بدیهی شده ، مماشات نمودن وباری بهرجهت شدن اقتصاد بومی در ورطه تصمیمات سیاسی دلیل منطقی نخواهد داشت .از این جهت باید در وهله نخست در مدیریت صنایع استان دگرگونی ایجاد نمود پس از آن به جمع بندی و تدوین یک استراتژی مشخص اقدام کرد تا درنهایت مشخص گردد قرار است امیدی به مردم خوزستان داده شود که نه تنها سرمایه های موجود از رکود در می آیند بلکه در آینده می توان شاهد کلنگ زنی و یا به اتمام پروژه های گذشته در استان دست یافت.

در چنین فرایندی آنچه حائز اهمیت است یک نگاه صرفا اقتصادی به مقوله های یاد شده است و گرنه از منظر چانه زنی سیاسی و با امضای چند نماینده مجلس مصدر امور صنایع استان را می توان ندید هم گرفت و آب هم از آب لابد تکان نمی خورد! بلائی که به سر 2700 میلیارد تومان سرمایه ملی در سد گتوند درآمد واتفاقا یکی از نمایندگان مجلس در توجیه این فاجعه مهندسی نقشی پررنگ داشته که در جای خویش به صورت جداگانه به آن خواهیم پرداخت.