امیر چراغی از کاربران خوزنیوز یادداشتی را برای سایت ارسال کرده است که متن آن در زیر می آید:


زندگی را سهراب سپهری بسیار زیبا شرح داده است:
شب آرامی بود
می روم در ایوان، تا بپرسم از خود
زندگی یعنی چه؟
.....
زندگی، رسم پذیرایی از تقدیر است
وزن خوشبختی من، وزن رضایتمند ی ست
....
زندگی زمزمه پاک حیات ست، میان دو سکوت
....
مدت هاست که با خود کلنجار می روم که ننویسم! بله ننویسم تا نگویند چشمت تنها نکات منفی را می بیند و تخریب می کند! اما من این بار و در این موردی که در ادامه خواهم گفت، نمی توانم سکوت کنم!
حق زندگی! حق حیات!
ایران کشوری است که به صورت بالقوه کشور ثروتمند است که در یک موقعیت خاص جهانی نیز قرار دارد. مهمترین ثروت این کشور نیروی انسانی جوان آن است. اگر شرایط به گونه ای پیش می رفت که تمام ظرفیت های این کشور در جهت تولید ثروت پایدار به کار گرفته می شد به طور قطع اکنون سطح رفاه اجتماعی در این کشور حتی از کشورهای اروپایی نیز بالاتر بود.
بگذریم!
این مقدمه را گفتم تا به اصل موضوع بپردازم و بگویم باید قدر این نیروی انسانی را دانست! نیروی انسانی ابزار نیست بلکه سرمایه است! بهترین مدیران کسانی هستند که از سرمایه های خود به خوبی بهره می برند و آن را به خوبی هدایت می کنند!
اشاره من به مرگ بیش از 20 هزار نفر در سال در حوادث جاده ای در ایران است...
سبقت غیر مجاز! سرعت زیاد! خواب آلودگی راننده! نبستن کمربند ایمنی و .... از جمله دلایلی است که هر روز از رسانه ها به عنوان نظر کارشناسان در مورد حوادث تلخ زنجیر وار می شنویم.
جمله ای که برای من بسیار دردآور است این است که کارشناسان در اغلب موارد فرد متوفی یا مصدوم را مقصر دانسته و پرونده به راحتی بسته می شود!
اما پرسش های بی شماری مطرح می شود!
سوال اینجاست آیا واقعا همه ی مطلب همین است؟ آیا در این حوادث کارشناسان به درستی به وضعیت راه ها، خودروها، خدمات بین جاده ای، حمل و نقل عمومی ایمن و در دسترس، توجه می کنند؟؟!!
اگر راه مواصلاتی دو طرفه و دارای کیفیت نامناسب باشد و اگر در آن به صورت مفرط ماشین های سنگین عبور کنند، آیا کارشناسان می توانند بگویند ضریب خطر این راه چه میزان است؟ آیا احتمال حادثه در این مسیرها بیشتر از راه های ایمن نیست؟ کارشناسان می توانند آمار دقیقی از درصد راههای ایمن ارائه دهند؟ آیا این نسبت در مقایسه با راههای دو طرفه و نا ایمن کم نیست؟
کارشناسان بگویند چندین روستا در این کشور راه دسترسی مناسبی ندارند؟ آیا مردم باید مانند گذشته با پای پیاده مسافت های دور را طی کنند تا خطرات حوادث جاده و راه آنها را تهدید نکند؟
کارشناسان بگویند جان و وقت مردم چه اندازه قیمت دارد؟ و کارشناسان بگویند زندگی انسان چقدر ارزش دارد؟
صحبت را طولانی نکنم. اصل مطلب این است که باید کمی صادق تر باشیم. اینکه برای ساخت راههای مناسب نیاز به زمان و هزینه می باشد کاملا مشخص است. اما پرسش اینجاست که این اتفاق میمون چه زمانی رخ خواهد داد و از چه زمانی می توان نظر کارشناسان را در مورد علت حوادث را با جان و دل پذیرا بود؟؟!!
امیدوارم آن روز زودتر فرا رسد تا سهراب سپهری های دیگری در این سرزمین به حیات ادامه دهند و برای زندگی آرام نغمه سرایی کنند...