امنیت، ضروری ترین واژه ای است که از زمان آدم و هوا تا کنون همواره اذهان آحاد جامعه را به خود مشغول کرده است.

واژه ای که تحلیل ها و تفسیرهای زیادی را بر قلم نویسندگان و زبان سخنرانان آورده است.

کارشناسان و صاحب نظرانی که شاید احساس نامنی می کردند که برای ایجاد امنیت در جامعه، برخاستند و صدای خود را به گوش مسوولان کشور از جمله دستگاه های مسوول رساندند.

اما آیا امنیت تنها در میدان دستگاه های نظامی و انتظامی ایجاد می شود و دیگر دستگاه های سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی و خدماتی نقشی ندارند و نباید وارد چهار راه میدان امنیت جامعه و کشور شوند؟!

آیا هنگامی که در سال 59 دشمنان اسلام و انقلاب جنگ را بر کشور تحمیل کردند، تنها نیروهای مسلح مان به دفاع از سرزمین و انقلاب اسلامی پرداختند؟

آیا اگر نیروهای سپاهی و بسیجی وارد صحنه های جنگ تحمیلی نمی شدند؛ اگر حمایت ها و پشتیبانی تمامی ملت ایران در دفاع از دستاوردهای انقلاب نبود؛ اگر ایثار و فداکاری های حماسه آفرینان مان نبود، امروزه می توانستیم در برابر استکبار و ابرقدرت ها بایستیم و قدرت و صلابت خود را به رخ آنان بکشیم؟

جامعه هر هنگام که احساس نیاز کرد، وارد صحنه های دفاع از آرمان های انقلاب و اسلام و کار و فعالیت برای سربلندی و افتخار و نیز شکوفایی اقتصاد کشور شد و عاشقانه اعلام آمادگی کرد و صحنه هایی از دانایی و بصیرت و ایثار و از خودگذشتگی خویش را رقم زد و یک لحظه نیز دست از آرمان های امام راحل برنداشت و همواره به عنوان سربازان امام خامنه ای جان خود را برای هر گونه ایثار در راه نظام اسلامی هدیه کرده است.

جامعه ای که این گونه برای دفاع از کشور و دین و مذهب خود و دفاع از انقلاب مستضعفان جهان وارد صحنه های فداکاری و از جان گذشتگی می شود، برای ایجاد امنیت در داخل کشور به راحتی و با رغبت می تواند همچون غنچه ای شکوفا شود تا عطر و بوی آن جامعه را سرشار از احساس آرامش و آسایش کند؛ به شرطی که بسترهای کار و فعالیت را برای ایجاد اشتغال بیکاران و نیز ضرورت و راه کارهای مشارکت مردم را در ایجاد امنیت در جامعه فراهم کنیم و آنان را غریبه ندانیم و تنها از دریچه ی نیروهای انتظامی به وادی گسترده ی امنیت و احساس امنیت- که شیشه اش با تلنگری می شکند و خرده های آن مرتب در جلو چشمان مردم رژه می رود- ننگریم.

احساس امنیت که به دنبال ایجاد امنیت در جامعه شکل می گیرد، درهای گشوده ی زیادی در دل خود دارد که یکی از آن ها، دری است که مخلان نظم و امنیت را رو به دستگاه انتظامی و قضایی و در نهایت زندان و ... هدایت می کند؛ ولی اصلی ترین درِ آن، ایجاد بازار کار برای بیکاران است که با بسیج همگانی و کمک ها و حمایت های جدی و قاطعانه دولت مردان به منصه ظهور می رسد و منجر به بسته شدن تمام درهایی می شود که دریای امنیت را مواج و طوفانی می کنند.

اگر توجه همگان به راه اصلی امنیت- که بر اثر شاخه هایی شکسته و پاییزی ناهواز شده است- معطوف شود و در این راه ازهیچ گونه کار و فعالیت، بدون دادن وعده وعیدهای شعاری و سرکاری، دریغ نشود، به طور یقین آمار تعداد پرونده های وارده به دستگاه های انتظامی و قضایی کاهش بسیاری می یابد و نیروهای فداکار و خستگی ناپذیر این دستگاه ها هم فراغ بال بیش تری برای رسیدگی به پرونده ها خواهند داشت و هم تجربه های خود را می توانند در راه توسعه امنیت پایدار در کشور و ایجاد احساس آرامش پیاده کنند.

در چنین شرایطی است که آمار ناامنی و جرایم کاهش می یابد، خبرنگاران حوادث رسانه های همگانی زمان بیش تری برای پرداختن به بحث امنیت و ذهن آرام و بازتری برای بررسی علل حوادث و راه کارهای لازم برای ایجاد روح آرامش و احساس واقعی امنیت خواهند داشت و بر اثر ازدحام حوادث ایجاد شده در جامعه، درِ اصلی را رها نخواهند کرد تا درهای فرعی را با آب و تاب و با شیوه های ناصحیح نگارش، رنگ بزنند و در چشم جامعه کنند. چشمانی که در سال «اقتصاد و فرهنگ، با عزم ملی و مدیریت جهادی» بیش از هر زمان دیگری نیاز به روشنایی برای ورود به بازار کار و فعالیت دارد و دلی که ضربان احساس امنیت را لمس کند و دستانی که رو به سمت معبود دعای شکر به جای آورد.

مردم ما نیاز به شادی و نشاط، آرامش و آسایش دارند. رسانه های همگانی، جدای از مردم و مسوولان نیستند. انعکاس حوادث جنایی در کشور نباید به گونه ای باشد که آرامش خاطر آن ها را مشوش و مکدر کند.

رقابت های ناسالم و چشم و هم چشمی برای انتشار حوادث جنایی و نگارش و پردازش غیر صحیح و بزرگ نمایی های بادکنکی برای فروش بیش تر و جا دادن هوشیاری و ابتکار خود در دل و نگاه مردم، معضل اصلی جراید زردی است که سال های سال اذهان مردم را به خود مشغول کرده و در نتیجه احساس نا امنی را در جامعه رقم زده است!

انتشار خبرهای حوادث در رسانه ها، برای آگاهی و هوشیاری جامعه برای مواجه نشدن با ناهنجاری ها و نامنی ها است؟ نباید با کاه حوادث کوه استرس و نگرانی ایجاد کنیم و به مردم نشان دهیم. چرا که دود ضرر و زیان آن به چشم خود ما هم خواهد رفت. در نهایت ما هم جزیی از جامعه هستیم و از نعمت هایی که خداوند بر ما ارزانی بخشیده است همواره استفاده می کنیم.

بنابراین، ضروری است در هر کاری همیشه خداوند را مد نظر داشته باشیم و دریای آرام امنیتی را که مسوولان کشور در تلاش ایجاد آن هستند، با نوشته های غیر واقعی و بزرگ نمایی های دلهره آور خود- که منجر به تشویش اذهان عمومی خواهد شد- برای صید ماهی منفعت گل آلود نکنیم که راه رسیدن به مقصود از این طریق، درست و انسانی نیست.