خسرو نشان، مرد ناآرام فرهنگ و هنر است هر چند از نظر شخصیتی او یکی از آرام ترین چهره های فرهنگی ایران بشمار می رود. این دو وجه متفاوت، دلیل بسیاری از رویدادهای فرهنگی و هنری در دهه 80 در خوزستان بود. 

وقتی پس از چند سال سکوت و دوری از مناصب دولتی، نشان به عنوان معاون فرهنگی دانشگاه شهید چمران اهواز معرفی شد، برایم جای تعجب بود زیرا او که پله های ترقی را تا سطوح بالای مدیریت فرهنگی کشور رفته بود، علی القاعده نبایست به جای نخستین خود در اوایل دهه هفتاد بازمی گشت. اما امروز که جشنواره بزرگ و جهانی فیلم های علمی در اهواز برگزار شده است، معلوم می شود که نشان برای چه از هر فرصتی هر چند از نظر برخی، کوچک، استفاده کرده و رویداد های بزرگ تر را رقم می زند.

این هفته، اهواز، مرکز فرهنگی، علمی و هنری ایران بود. این البته یک کار گروهی و جمعی است اما همیشه یک نفر هست که اگر نباشد برخی اتفاقات روی نمی دهد. نشان اینطور آدمی است. مردی با ایده های بزرگ که در پوست او نمی گنجند.

حالا فرض کنیم عده ای هم مخالف اینطور آیینی باشند مثل خود من که از قدیم حتی وقتی در کنار او در ارشاد بودم، با سیاست های جشنواره ای اش سر سازگاری نداشتم و شاید برای همین بود که رفیق نیمه راهش شدم. حتی فرض کنیم که مخالفان در رای خود درست فکر کنند و بگویند مثلا این همه بودجه می توانست در امور دیگر و بهتری صرف گردد. 

اما یک نکته خیلی مهم در شناخت من از نشان وجود دارد و آن این است او همیشه فرصت می سازد. این یعنی چه؟ یعنی اینکه نشان از فرصت بخش های دیگر که آماده اند استفاده نمی کند، بلکه چیزی را که نیست و وجود ندارد، ایجاد می کند. بنابراین اینطور نیست که اگر این جشنواره برگزار نمی شد، پول آن طور دیگر در امور فرهنگی استان صرف می شد. اگر این جشنواره نبود، هیچ اعتباری هم به این شهر نمی آمد. 

یک لطیفه ای هست که می گوید اگر به نشان، یک بشقاب خالی و دو عدد قاشق و چنگال بدهید، او یک جشنواره بزرگ از غذاهای ایرانی راه می اندازد! حالا در این هفته که علم و هنر در اهواز به هم گره خورده است، هنر نشان برای ایجاد اتفاقات بزرگ فرهنگی بیشتر معلوم شده است. 

اما چیز دیگری که نشان را واجد امتیاز یاد شده بالا کرده است و باعث می شود تا چهره های مطرح فرهنگی، علمی و هنری کشور و بیرون از کشور با او همراه شوند، صداقت و صفای دل اوست. پس 25 سال آشنایی با او و علیرغم همه اختلاف نظرهایی که با او داشتم، حالا پس از این همه سال، چیزی که از او بیاد دارم مردی است با مثبت نگری و مثبت اندیشی زیاد که همیشه برای هر اتفاقی یک لبخند دارد. فکر کنم این چیزی است که از ما خواهد ماند، خاطرات نیک. 

کاش در این استان نشان های بیشتری داشتیم.