خوزنیوز: به این شعارها توجه کنید:

استفاده از ماشين لباسشويي و ظرفشويي با ظرفيت كامل. كوتاه كردن زمان دوش گرفتن. نصب سردوش هاي خوب و كارآ (كم مصرف). خيساندن ظروف كثيف هنگام شستشو. استفاده از يك تشت براي شستشوي ميوه ها و سبزيجات. جارو كردن زمين به جاي شستن آن. دقت در عدم وجود نشتي از لوله ها و شيرآلات. استفاده از كارواش براي شستشوي ماشين. بستن آب به هنگام مسواك زدن و وضو گرفتن. شستن لباسهای تیره با آب سرد. گرفتن دوش بجای وان ...

سال های زیادی است که ما عمر خود را با این عبارات و شعارهای صرفه جویی آب گذراندیم ولی امروز معلوم شده است که این همه شعار و این همه هزینه برای شیرفهم کردم ملت، تنها برای بخش ناچیزی از مصرف آب بوده است. به این آمار که از سوی وزیر نیرو اعلام شده توجه کنید: هم‌اکنون دو درصد آب در بخش صنعت، شش درصد در بخش شرب و ۹۲ درصد در بخش کشاورزی مصرف می‌شود.

اکنون اگر نگاهی به سیاست های فرهنگی وزرات نیرو در دو دهه گذشته کنیم، می بینیم که اهم فعالیت های فرهنگی انجام شده برای تشویق صرفه جویی مردم در مصرف آب، متوجه مصرف خانگی و در بخش آب شرب بوده که فقط شش درصد کل مصرف آب را در کشور تشکیل می دهد.

امروز که بحران آب به شکل جدی ، تهدیدی برای آینده کشور شده، می توان تصویر مناسبی را از سیاست های فرهنگی وزرات نیرو بدست داد که در آن عمده مخاطبان نه در بخش های عمده مصرف بلکه در بخشی بوده که کمترین مصرف آب در آنجا اتفاق افتاده است. 

چرا اینطور شد؟ یعنی چرا سیاست های فرهنگی این وزرات، هدف اشتباهی را در دستور کار قرار داده و از منشاء اصلی مصرف بی رویه منابع آب در بخش کشاورزی غفلت کرد؟ چرا یک استراتژی فعال در زمینه آگاه کردن مردم از مضررات کشت های پر مصرف در این وزراتخانه بعمل نیامد؟ چرا شیوه های جدید کشت و محصولات پر مصرف و در عین حال قابل تهیه از خارج کشور، معرفی نشدند؟ چرا استقلال کشور را در گرو کشت محصولاتی قرار دادند که راحت تر از اقلام وارداتی چینی، می توانست تهیه گردند؟ چرا همه توجهات مردم را به سمتی هدایت کردند که فقط صرفه جویی را امری تلقی کنند که در خانه ها اتفاق می افتد؟

امروز همه از بحران آب می گویند و مدیران وزرات نیرو، چه سابق و چه کنونی، بیشتر از همه هشدار می دهند. اجازه بدهید تا آیینه ای را مقابل این افراد قرار داده و بگذاریم تا آنها به خود نگاه کنند و پاسخ دهند که چه عواملی وجود داشت تا 20 سال مردم را در این دغدغه نگاه دارند که صیانت از منابع آب، یعنی صرفه جویی در آب آشامیدنی، یعنی آبی که در بخش خانگی جریان دارد؟ بی شک اگر این افراد، خوب به آیینه بنگرند پاسخ این پرسش را در می یابند، هر چند بنظر می رسد که از پیش نیز می دانستند.