طبق آیۀ ۲۶ سورۀ یونس، کسی که اهل کار خیر، احسان و نیکی است، خدا خدمت او به مردم را با چهار چیز جبران می‌کند؛ آیه‌اش این است: «لِّلَّذِینَ أَحْسَنُوا الْحُسْنَی وَزِیَادَةٌ وَلَا یَرْهَقُ وُجُوهَهُمْ قَتَرٌ وَلَا ذِلَّةٌ أُولَئِکَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ»

یک. الْحُسْنَی

خدا در همین دنیا یا در آخرت، همان کار خوب را به بهترین شکل ممکن به او برمی‌گرداند؛ «تو نیکی می‌کن و در دجله انداز، که ایزد در بیابانت دهد باز».

دو. وَ زِیَادَةٌ

نعمتی اضافه‌تر به او می‌بخشد که جنس و ماهیتش برای ما معلوم نیست شاید به خاطر اینکه فراتر از سطح درک بشری است.

سه. وَ لَا یَرْهَقُ وُجُوهَهُمْ قَتَرٌ وَلَا ذِلَّةٌ

در روز قیامت، غبار هیچ حزن و اندوهی در چهرۀ آنها نمی‌نشیند و سرافکنده نمی‌شود

چهار. أُولَئِکَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ

ملازم کوی بهشت و پیوستۀ دار السلام هستند و در این مقام امن الهی، جاودانه‌اند.