بازیکنان سابق درگیر قهرمانی قرمز یا آبی
میلاد می داوودی،به جان دخترم هرگز!
میلاد می داوودی مهاجم جنوبی و خوش تکنیک سایپا زدایی هر جا می‌رود می‌خواهد ثابت کند که در رویارویی با استقلال تهران کم کاری نکرده است...
دو هفته آخر لیگ برتر آنقدر حساس شده که چیزی نمانده یک کمیته راستی آزمایی و حقیقت یاب بر برگزاری دیدارهای استقلال و پرسپولیس نظارت کند.
ماجرا وقتی پیچیده می شود که پای بازیکنان سابق دو تیم قرمز و آبی در شکل گیری نتیجه ها وسط کشیده می شود.
میلاد می‌داوودی مهاجم جنوبی و خوش تکنیک سایپا این روزها بخش بزرگی از تمرکزش را صرف اتهام زدایی از خودش می کند. هر جا می رود می خواهد ثابت کند که در رویارویی با استقلال تهران کم کاری نکرده است.
مهاجم سابق استقلال دیروز در تمرین سایپا به مجید جلالی گفت:
«دیگر در زندگی ام، عزیزتر از دخترانم ندارم. این دو عزیزان من هستند و به جان هر دو آنها قسم می خورم که هیچ موقعیتی را عمدا خراب نکردم». سوگند به جان دو دختر معصوم برای اثبات شرافت در میانه میدان فوتبال!
این فقط میلاد نیست که هدف حمله های مجازی و اتهام ها قرار گرفته است.
علیرضا بیرانوند دروازه بان نفت که خودش می گوید «مهر پرسپولیسی بودن روی پیشانی ام خورده است» بی‌نهایت خوش اقبال بود که مقابل پرسپولیس گل نخورد وگرنه او هم حالا یک قربانی دیگر بود.
کسانی به صفحه اینستاگرامی امیر قلعه نویی رفته اند و از او خواسته اند در دیدار بعدی مقابل استقلال «راه» بدهد که آبی ها پیروز شوند. حتی نوشته اند که می دانیم دلت هنوز با استقلال است اما به خاطر شکست بد در داربی هم شده به بازیکنانت بگو سخت نگیرند!
این اتفاق در برهه ای از زمان برای بختیار رحمانی بازیکن تراکتور سازی هم رخ داد و او را متهم کردند که عمداً کم کاری می کند. کار به جایی رسید که بازیکن سابق فولاد نامه رسمی نوشت که « مردم آذربایجان از من بگذرند»!
پیام صادقیان لباس تیم صبا را به تن کرده اما امیدوار است دوباره به پرسپولیس برگردد.
آخرین عکس اینستاگرامش او را با لباس پرسپولیس در آغوش علی دایی نشان می دهد با نوشته «خدایا ما رو شرمنده هوادارا نکن».
اشاره ای مستقیم به بازی صبا با استقلال و تلاش دایی و صادقیان برای متوقف کردن استقلال به نیت قهرمان کردن پرسپولیس!
هیچ متر و معیاری وجود ندارد که نشان دهد یک بازیکن عمداً توپی را به زاویه چپ دروازه زده که دروازه بان راحت تر مهارش کند یا اجازه داده مهاجم حریف راحت دریبلش بزند. اثبات این موضوع کار ساده ای نیست اما پیشگیری از آن به مراتب ساده تر است.
موضوع ساده است؛ بازیکنانی که زمانی پیراهن قرمز و آبی می پوشیدند یا در آرزوی پیوستن به این تیم ها هستند تلاش می کنند با نشان دادن عدد چهار و شش و ابراز علاقه به این دو تیم، جایشان را در دل هواداران باز کنند.
تعداد لایک و کامنت و فالوئرهایشان را در فضای مجازی بیشتر کنند. به دل خبرنگاران و روزنامه های طرفدار دو تیم بنشینند و راحت تر تیتر شوند. اما چه زمانی؟ درست وقتی لباس یک تیم دیگر را به تن کرده اند! این کار خیانت به تیمی نیست که با آن قرارداد بسته اند و از آنجا پول می گیرند؟
بازیکنان و مربیان فوتبال باید یاد بگیرند که با سیاست «یک بستر و دو رویا» باعث ایجاد بی اعتمادی در فضایی می شوند که به شدت به اعتماد نیاز دارد.
بازیکنی که زیر لباس تیمش، لباس تیم سابق را می پوشد و اصرار دارد عشقش را به طرفداران تیم سابقش نشان دهد یا در رسانه ها کماکان وفاداری اش را به آن تیم نشان می دهد به جوان های استادیوم رو حق نمی دهد به صداقت و شرافتش تردید کنند؟
این همه مصاحبه و ابراز ارادت به یک تیم دیگر با کدام اصول حرفه ای جور در می آید؟ چند بازیکن حرفه ای در دنیا می شناسید که جز ابراز امیدواری کاملاً دیپلماتیک برای تیم سابق این همه با خوش رقصی و رفتار کاسب کارانه در گفتگو با رسانه ها یا پوشیدن لباس تیم سابق سعی در دلبری از هواداران داشته اند؟
وقتی از لزوم حرفه ای شدن در ورزش حرف می زنیم فقط پول گرفتن باید حرفه ای باشد؟ مدیران باشگاه ها چرا با این دسته از بازیکنان برخورد نمی کنند که کار به نامه نوشتن و قسم خوردن به جان دختر و تلاش برای تبرئه کردن نکشد و حالا یک لیگ پرهیجان دستخوش تردیدهایی از این دست نشود؟
ماجرا وقتی پیچیده می شود که پای بازیکنان سابق دو تیم قرمز و آبی در شکل گیری نتیجه ها وسط کشیده می شود.
میلاد می‌داوودی مهاجم جنوبی و خوش تکنیک سایپا این روزها بخش بزرگی از تمرکزش را صرف اتهام زدایی از خودش می کند. هر جا می رود می خواهد ثابت کند که در رویارویی با استقلال تهران کم کاری نکرده است.
مهاجم سابق استقلال دیروز در تمرین سایپا به مجید جلالی گفت:
«دیگر در زندگی ام، عزیزتر از دخترانم ندارم. این دو عزیزان من هستند و به جان هر دو آنها قسم می خورم که هیچ موقعیتی را عمدا خراب نکردم». سوگند به جان دو دختر معصوم برای اثبات شرافت در میانه میدان فوتبال!
این فقط میلاد نیست که هدف حمله های مجازی و اتهام ها قرار گرفته است.
علیرضا بیرانوند دروازه بان نفت که خودش می گوید «مهر پرسپولیسی بودن روی پیشانی ام خورده است» بی‌نهایت خوش اقبال بود که مقابل پرسپولیس گل نخورد وگرنه او هم حالا یک قربانی دیگر بود.
کسانی به صفحه اینستاگرامی امیر قلعه نویی رفته اند و از او خواسته اند در دیدار بعدی مقابل استقلال «راه» بدهد که آبی ها پیروز شوند. حتی نوشته اند که می دانیم دلت هنوز با استقلال است اما به خاطر شکست بد در داربی هم شده به بازیکنانت بگو سخت نگیرند!
این اتفاق در برهه ای از زمان برای بختیار رحمانی بازیکن تراکتور سازی هم رخ داد و او را متهم کردند که عمداً کم کاری می کند. کار به جایی رسید که بازیکن سابق فولاد نامه رسمی نوشت که « مردم آذربایجان از من بگذرند»!
پیام صادقیان لباس تیم صبا را به تن کرده اما امیدوار است دوباره به پرسپولیس برگردد.
آخرین عکس اینستاگرامش او را با لباس پرسپولیس در آغوش علی دایی نشان می دهد با نوشته «خدایا ما رو شرمنده هوادارا نکن».
اشاره ای مستقیم به بازی صبا با استقلال و تلاش دایی و صادقیان برای متوقف کردن استقلال به نیت قهرمان کردن پرسپولیس!
هیچ متر و معیاری وجود ندارد که نشان دهد یک بازیکن عمداً توپی را به زاویه چپ دروازه زده که دروازه بان راحت تر مهارش کند یا اجازه داده مهاجم حریف راحت دریبلش بزند. اثبات این موضوع کار ساده ای نیست اما پیشگیری از آن به مراتب ساده تر است.
موضوع ساده است؛ بازیکنانی که زمانی پیراهن قرمز و آبی می پوشیدند یا در آرزوی پیوستن به این تیم ها هستند تلاش می کنند با نشان دادن عدد چهار و شش و ابراز علاقه به این دو تیم، جایشان را در دل هواداران باز کنند.
تعداد لایک و کامنت و فالوئرهایشان را در فضای مجازی بیشتر کنند. به دل خبرنگاران و روزنامه های طرفدار دو تیم بنشینند و راحت تر تیتر شوند. اما چه زمانی؟ درست وقتی لباس یک تیم دیگر را به تن کرده اند! این کار خیانت به تیمی نیست که با آن قرارداد بسته اند و از آنجا پول می گیرند؟
بازیکنان و مربیان فوتبال باید یاد بگیرند که با سیاست «یک بستر و دو رویا» باعث ایجاد بی اعتمادی در فضایی می شوند که به شدت به اعتماد نیاز دارد.
بازیکنی که زیر لباس تیمش، لباس تیم سابق را می پوشد و اصرار دارد عشقش را به طرفداران تیم سابقش نشان دهد یا در رسانه ها کماکان وفاداری اش را به آن تیم نشان می دهد به جوان های استادیوم رو حق نمی دهد به صداقت و شرافتش تردید کنند؟
این همه مصاحبه و ابراز ارادت به یک تیم دیگر با کدام اصول حرفه ای جور در می آید؟ چند بازیکن حرفه ای در دنیا می شناسید که جز ابراز امیدواری کاملاً دیپلماتیک برای تیم سابق این همه با خوش رقصی و رفتار کاسب کارانه در گفتگو با رسانه ها یا پوشیدن لباس تیم سابق سعی در دلبری از هواداران داشته اند؟
وقتی از لزوم حرفه ای شدن در ورزش حرف می زنیم فقط پول گرفتن باید حرفه ای باشد؟ مدیران باشگاه ها چرا با این دسته از بازیکنان برخورد نمی کنند که کار به نامه نوشتن و قسم خوردن به جان دختر و تلاش برای تبرئه کردن نکشد و حالا یک لیگ پرهیجان دستخوش تردیدهایی از این دست نشود؟
مرجع / عصر ایران
ایمیل مستقیم: info@khouznews.ir
پیامک: 5000205020
آخرین اخبار
