نمی توانیم از آمدن "حمید بورد" در رأس شرکت ملی مناطق نفت خیز جنوب، شادمانی خود را پنهان سازیم. اینکه او خوزستانی است و بودن یک هم استانی در رأس این شرکت را حداقل حق خودمان در تقسیم قدرت آن هم در این مهمترین بخش وزارت نفت می دانیم. قبلا هم کسان دیگری مثل "حاتم پور،اسپیاری، جشن ساز و قلاوند" در رأس این دستگاه بوده اند اما اینکه همیشه چنین روندی استمرار داشته باشد، نشات گرفته از قدرتی بوده که در بازی های پنهان این وزارتخانه برای خوزستانی ها قائل شده اند. البته باید در نظر گرفت که هیچگاه خوزستانی ها در رأس وزارت نفت نتوانسته اند قرار بگیرند و این یک مطالبه تاریخی است که امیدواریم روزی تحقق یابد.

اگر همین وضعیت را در مورد نقش "آب" در کشور در نظر بگیریم ملاحظه می شود که خوزستانی ها در تصمیم گیری های مربوط به آب چندان نقش جدی و تاثیر گذاری ندارند و بعد از "محمدرضا شمسایی" شخص پرقدرتی در این حوزه وجود نداشته است. شاید مهم ترین دلیل آن حساسیتی است که در مورد تقسیم آب از حوزه های زاگرس به چشم می آید. اگر یک خوزستانی در رأس حوزه آب باشد بی تردید اصفهانی ها و یزدی ها و کرمانی ها در پیشبرد پروژه های پشت پرده شان در این حوزه چندان پرقدرت نخواهند بود لذا بنظر می رسددر این بازی علاقه ای به حضور خوزستانی ملاحظه نمی شود.

در این نباید تردید داشت که حوزه های آب و نفت برای منطقه ما همیشه می تواند تأثیرگذار باشد. از این جهت آمدن "حمید بورد" را می توان امیدوارانه مورد توجه قرار داد. فارغ از وظایف ملی وی می بایستی از همین ابتدا توقعاتی را روبروی او ردیف نمود. توقعاتی که اضافه نیستند. بلکه حداقل مطالباتی هستند که مردم خوزستان می توانند از مدیرعامل جدید مناطق نفت خیز داشته باشند. انتظاراتی که البته در زمان مدیریت قبلی هم جزو توقعات ما بود اما هر از چندی و به مناسبتی و بهانه ای بایستی آن را به تکرار در آورد.با این پیش درآمد حداقل مطالبات از شرکت ملی مناطق نفت خیز را می توان در چهار سرفصل مورد توجه قرار داد:

الف)- پیگیری سهم خوزستان از نفت در عمران مناطقی مثل اهواز، مسجدسلیمان و ...

ب)- سهم خوزستان در استخدام ها

ج)- نقش شرکت ملی مناطق نفت خیز در حفظ محیط زیست

د)- جبران استهلاک سرمایه های استان

 
الف- واقعیت این است که خوزستان مهم ترین منطقه از لحاظ تأمین منابع برای مدیریت کشور است که اما به تناسب این نقش هنوز به حقوق خود در عمران و آبادی دست نیافته است. شاید مهم ترین علت این است که نمایندگانی در پایتخت برای دفاع از حقوق خویش و در چانه زنی، ارائه و تعیین برنامه و پافشاری برای کسب امتیازات برخوردار نیست. این دیگر روشن است که بسیاری از مناطق کشور برای کسب امتیاز و بهره مندی از سهم بیشتر در بودجه در پایتخت به این نکته توجه داشته و دارند. اما آنچه حائز اهمیت این است که ویژه گی نفت به گونه ای است که می توان از کانال این کالای منحصر به فرد و از همین خوزستان به تثبیت موقعیت در سهم خواهی پافشاری نمود. بنابراین قدرت انتقال این مفاهیم از طریق مدیریت مناطق نفت خیز جنوب بخوبی نقش سازنده ای را در عمران و آبادی با تکیه بر بودجه این شرکت، اثبات می نماید.باید در نظر داشت که خوزستان مثل هیچ منطقه دیگری از کشور نیست لذا به صورت ویژه هم به این تکیه گاه ملی می بایستی نگاه شود.

ب- استخدام ها در حوزه صنعت نفت نیز همپای دیگر مطالبات مردم خوزستان از توقعاتی است که انتظار می رود آقای بورد در این مورد خاص نیز تلاش نماید تا بخشی از بدنه این صنعت اختصاص به جوانان بیکار استان شود. در جایی که شهری مثل خرمشهر دارای ضریب بیکاری بیش از 25 درصدی است نمی توان از سازندگی مناطق جنگ زده سخن گفت. هر سال به مناسبت های آزادسازی خرمشهر، شکست حصر آبادان، آزادسازی سوسنگرد و هفته دفاع مقدس از خوزستان و نقش مردم آن در دفاع از میهن سخن گفت می شود اما سهم آنها در بیکاری درصدر کشور است. چنین تناقضی برای شهروندان این منطقه آزار دهنده است. لذا مهم ترین بخشی که می تواند به جبران این کمبود همت بخرج دهد، صنعت نفت جنوب است.

ج- ظرف سال های اخیر تغییرات زیست محیطی در استان خوزستان به گونه ای سریع زندگی مردم استان را تحت الشعاع قرار داده است. این اتفاق را می تواند در اوج خودش به شکل پراکندگی "ریزگردها" در بخش قابل توجهی از سال مشاهده نمود، به گونه ای که پروازهای هواپیمایی قطع می شود. مدارس و دانشگاه ها و ادارات تعطیل می شوند و تنفس در حریم خارج از خانه با بیماری توأم می گردد. در این وادی نیز انتظار است صنعت نفت جنوب با برخورداری از مشتقات وپسماندهای تولید نفت به تثبیت ریزگردهای روان در اطراف شهرهای استان بویژه مناطق مرزی همت بخرج دهد تا بلکه بخشی از عواملی که تحت تأثیر تولید و استخراج منابع زیرزمینی حادث می گردد بدین وسیله جبران شود.

د- جنگ هشت ساله مهم ترین عامل از بین رفتن سرمایه های موجود بویژه در بخش صنعت در خوزستان بوده است. اگر این مهم را با عدم سرمایه گذاری ظرف هشت سال مذکور اضافه کنیم ملاحظه می شود که خوزستان از غافله توسعه ملی به اندازه شایستگی اش نتوانسته تحول بیابد. در حالیکه در همان شرایط سایر نقاط کشور مثل کرمان، یزد و اصفهان و تهران و تبریز با وجود بودجه ای که سهم توسعه خوزستان درگیر در جنگ هم در آن وجود داشت در حال پیشرفت بوده اند. اگر اینک توجهی ویژه به خوزستان از جهت سرعت بخشیدن به سرمایه گذاری محقق شود دور از عدالت ملی نخواهد بود. از این حیث نیز از مدیرعامل جدید مناطق نفت خیز جنوب انتظار است توجه خود را به بازیافت شخصیت صنعتی خوزستان آنچنان که در شأن آن است مبذول بدارند.