مسابقات وزنه‌برداری جام جهانی تایلند در دسته ۱۰۲ کیلوگرم بیستم فروردین ماه در پوکت تایلند برگزار شد و رضا دهدار وزنه‌بردار خوزستانی تیم‌ملی برای کسب سهمیه المپیک به روی تخته رفت. او که از نظر روحیه و بدنی در بهترین شرایط ممکن بود، در آخرین حرکت یک ضرب خود، وزنه ۱۷۹ کیلوگرم را که پیش از این اصلا در تمرینات به ثبت نرسانده بود، بالای سر برد. وزنه‌ای که همه را برای ثبت رکورد لازم در دوضرب و کسب سومین سهمیه ایران در المپیک پاریس امیدوار کرد. اما برخلاف انتظارات، دهدار در دو ضرب فقط توانست در حرکت اول، وزنه ۲۰۸ کیلوگرم را بالای سر ببرد و در حرکت دوم و سوم در مهار وزنه ۲۱۴ کیلوگرم ناکام ماند و در نهایت او نتوانست به سهمیه المپیک دست پیدا کند.

در ادامه اولین اظهارات رضا دهدار را پس از اتفاقات تایلند و بازماندن از المپیک پاریس در ایسنا می‌خوانید.

شوک بزرگی به زندگی من وارد شده است

«هنوز نمی دانم در چه شرایطی هستم و چه بگویم. فقط باید با تمام وجود از نواب نصیرشلال و فدراسیون و در راس آن آقای انوشیروانی قدردانی کنم. آن ها خیلی از من حمایت داشتند تا به المپیک برسم اما شرمنده آن ها، خانواده‌ام و مردم ایران شدم. اکنون شرایط خیلی سختی دارم و اصلا در شرایط روحی مناسبی نیست و به نوعی اصلا نمی دانم باید چکار کنم و سردرگم هستم چون شوک بزرگی به زندگی من وارد شده است.

اکنون زمان روحیه به کادرفنی، علی داوودی و مصطفی جوادی است

دوست دارم به تمام منتقدان و کسانی که به فدراسیون و کادر فنی فشار روحی روانی وارد کنم بگویم از شما می خواهم این بحث ها را تمام کنند، هر چند می دانم آن ها هم دلسوز وزنه برداری هستند ولی باید بدانیم اکنون زمان روحیه و انرژی دادن به کادرفنی، علی داوودی و مصطفی جوادی است. آن ها ورزشکار هستند و تمام مصاحبه ها را می خوانند و دوست دارم در این مقطع حساس هر آنچه به سمت آن ها می رود فقط انرژی مثبت، نه این که دائما این ها را بشنوند که کادرفنی اشتباه وزنه انتخاب کرده و فدراسیون کم کاری کرده است. خود من قبل از اعزام به تایلند در مصاحبه های مختلف می خواندم که دهدار شانس کمی دارد و افراد مختلف خیلی راحت این جملات را به زبان می آوردند، در حالی که هیچ کسی نگفت الان زمان امیدواری است. البته من بدون توجه به چنین مسائلی و با روحیه عالی به تایلند رفتم. فقط می خواهم بگویم همه ورزشکاران شبیه هم نیستند و برخی از آن ها ممکن است تحت تاثیر این مسائل قرار بگیرند.

آرزو دارم داووی و جوادی به مدال المپیک برسند

پس حداقل تا المپیک از همه دوستان می خواهم به این دو وزنه بردار روحیه بدهند تا وزنه برداری ایران صاحب مدال شود و پرچم کشور در المپیک به اهتزار دربیاید. خواهش می کنم انرژی مثبت به سمت کادرفنی، داوودی و جوادی بفرستید. هر کسی به فکر وزنه برداری است باید این مهم را درک کند که اکنون زمان انتقاد نیست و فقط زمان روحیه دادن است تا این جوانان با ذهن آرام در المپیک شرکت کنند و افتخارآفرینی کنند. واقعا آرزوی من کسب مدال المپیک توسط داوودی و جوادی است زیرا شبانه روز تلاش می کنند.

خودم مقصر هستم

نواب نصیرشلال مثل یک بردار برای من و تمام بچه های تیم ملی است. از نظر من آقا نواب اول یک روانشناس خیلی خوب و بعد یک مربی بسیار خوب است. واقعا با تجربیات خود خیلی خوب از ما حمایت و هدایت کرد. من فکر می کنم مقصر اصلی نگرفتن این سهمیه خود من هستم. هیچ کسی را مقصر نمی دانم و از مجموعه فدراسیون و کادرفنی که این همه برای من زحمت کشیدند، عذرخواهی می کنم. بازهم می گویم نواب مثل بردار بزرگتر با من رفتار می کرد و با ذهن آرام و بدون دغدغه تمرین می کردم و با یک بدن خیلی خوب به تایلند رفتم و اشتباه خودم بود که نتوانستم سهمیه بگیرم. مربی فقط می تواند وزنه‌بردار را هدایت کند و روی تخته همه چیز در دستان خود وزنه بردار است. من آن لحظه نتوانستم خودم را جمع و جور کنم و نتوانستم عملکرد عالی داشته باشم و معتقدم مقصر صد درصدی خودم هستم.

شرمنده آقا نواب و خانواده ام شدم

الان هم نمی دانم باید چکار کنم، این رشته را ادامه دهم یا کنار بگذارم. اما احساس می کنم وزنه برداری را کنار بگذارم. وزنه برداری رشته بسیار سختی است. اشک هایی که بعد از مسابقه در تایلند ریختم فقط برای این بود که شرمنده خانواده ام و زحمت ها آن ها بودم. من شرمنده آقای انوشیروانی و آقای نواب نصیرشلال بودم که نتوانستم زحمات آن ها را جبران کنم. راستش از خجالت حتی نمی توانستم در چشمان آقا نواب نگاه کنم. نمی دانستم وقتی برگردم باید به خانواد چه بگویم و اصلا چطور به آن ها نگاه کنم. دوست داشتم به جایی بروم و با خودم خلوت کنم و کمی آرام شوم تا بدانم چکار کردم و اصلا چه اتفاقی برای من افتاده است. حتی شاید باورتان نشود در تایلند از خوابیدن هم ترس داشتم که مبادا مغزم آرام شود و متوجه شدم چه بلایی سرم آمده است. حتی هنوز هم در شرایط روحی روانی مناسبی نیستم. البته از وقتی که به رامهرمز برگشتم و خانواده ام را دیده ام، از نظر روحی بهتر هستم.

بزرگترین عشق زندگی‌ام را از دست دادم

من بزرگترین عشق زندگی ام یعنی رسیدن به المپیک را از دست دادم و پایان دنیا برای من المپیک بود که آن را از دست و نمی دانم باید چکار کنم اما بازهم از خانواده و محسن بهمنی مربی ام در رامهرمز قدردانی می کنم. هر مدالی در این رشته دارم را مدیون آقای بهمنی، علمش، قلب پاکش و حمایت هایش هستم.

احتمالا وزنه‌برداری را کنار بگذارم

به هر حال دوست دارم زمان بگذرد و بعد تصمیم قطعی ام را برای ادامه فعالیت یا کنار گذاشتن وزنه برداری بگیرم. اما احتمالا این رشته را کنار می گذارم و به زندگی ام می رسم. خیلی دوست دارم از این به بعد برای جوانان علاقه مند به وزنه برداری در شهر رامهرمز و استان خوزستان بیشتر وقت بگذارم و به آن ها کمک کنم تا به آرزویشان در این رشته برسند.

قدردانی دهدار از نماینده و شهردار رامهرمز

همچنین جا دارد از آقای ابراهیم متینیان نماینده مردم رامهرمز در مجلس یک قدردانی ویژه داشته باشم. او از من حمایت بسیار خوبی داشته است و محبت او نسبت به من باعث شد که همیشه بدون دغدغه و با روحیه بالا کار کنم چون خیالم راحت بود که مسئولی چون او قدر جوان شهر خود را می داند. ضمن این که از آقای رستم گردونی شهردار شهر رامهرمز نیز تشکر می کنم. او هم در این مدت واقعا به من کمک داشت و من بدون هیچ دغدغه فکری به اردوهای تیم ملی می رفتم. او همیشه از من می خواست فقط به فکر ورزش و افتخارآفرینی برای کشور و شهر رامهرمز باشم. همیشه قدردان حمایت های او و آقای متینیان هستم. امیدوارم همیشه چنین مسئولانی را در شهر رامهرمز داشته باشیم.

کنار جوانان خوزستانی هستم

می خواهم خطاب به جوانان بگویم، اگر موفق به کسب چندین مدالی جهانی شده ام، به خاطر خانواده بسیار خوبم و داشتن آقای بهمنی یکی از بهترین مربیان دنیا است. معتقدم هر جوانی بخواهد می تواند به موفقیت برسد. همان طور که من در یک شهر کوچک که شاید خیلی ها ندانند، رامهرمز کجا است به مدال جهانی رسیدم. پس هر جوانی بخواهد می تواند موفق باشد و من هم به عنوان بردار کوچکتر آن ها در کنارشان هستم و از آن ها حمایت می کنم.