خوزنیوز/ محمد امین غفاری: این هفته برنامه دیدار با خانواده شهید مفقود الاثر سید کاظم فاضلی بود. آدرس خانه شهید آخراسفالت بود. از مسجد حرکت کردیم سمت محل. کلی گشتیم اما خانه را پیدا نکردیم. از بچه ها جدا شدم و شروع به گشتن کردم. سر یه چهار راه یه پیرزن اومدم جلو و به زبان عربی شروع به صحبت کرد. بهش گفتم متوجه نمی شم چی میگین. گفت شما اینجا چکار دارین. گفتم برا کاری اومدیم. بم نزدیک تر شد و گفت چه کاری. با بی محلی یکم گاز به موتور دادم و گفتم برا خونه فاضلی اومدیم. پیرزن که داشت همراهم می اومد گفت من فاضلی ، من مادر فاضلی. یه دفعه ترمز کردم و با خوشحالی گفتم شما مادر شهید فاضلی هستید؟ مادر تایید کرد و منزل رو نشون داد. من حاجی و بچه ها رو خبر کردم و با شرمندگی همراهش شدم.
خونه فاصله ی کمی نداشت. تعجب کردم که چطور این همه راه اومده برا پیدا کردن ما!
خودش خوش آمد می گفت و به داخل خونه راهنمائیمون می کرد ، گفت که پسرش سرکار هست. خانه ی ساده ای داشت. وارد پذیرائی که شدیم سادگی خونه بیشتر تحت تاثیر قرارمون داد. خیلی تاریک بود. دنبال کلید چراغ که گشتم متوجه شدم یه دونه لامپ 100 بیشتر نیست. مادر با شادی خیرمقدم می گفت و چند بار این جمله رو تکرار کرد که امشب که آمدید پیش من انگار دنیا رو به من دادن.
قاری آیاتی از قرآن را تلاوت کرد و بعد حاج ابراهیم زبیدی دقایقی صحبت کرد که البته حرفهاش بسیار تحت تاثیر منزل ساده مادر شهید قرار گرفته بود. بعد هم به زبان عربی با مادر شهید مشغول صحبت شد. مادر هم از غم دوری فرزندش گفت و سختی نداشتن مزاری برای سر زدن به پسرش. گفت ، دوستان پسرش که اهل شوشتر بودند تا مدتها به اون برای پیدا کردن ردی از شهید کمک میکردن. تا اینکه دیگه ناامید شدن.
از ما پذیرایی کرد. به ما شربتی داد که هرچند طعم شربت های درجه یک را نمی داد ، اما توش یه چیزی بود که برام تازگی داشت.
آخر جلسه یه هدیه کوچیک به مادر دادند و جلسه تمام شد. از منزل که خارج شدم با خودم گفتم چرا نپرسیدم چطور شد که سر ساعتی هم که دقیق مشخص نکرده بودیم اومده بودی سر چهار راهی که معلوم نبود از اونجا بیایم...
اصلا از کجا فهمیدی ما گم شدیم..