"بند میزان" سدی در شوشتر و ساخته دست انسان مربوط به دوره ساسانیان است که تا به امروز پابرجا بوده و هر ساله گردشگران زیادی را از سراسر کشور به خود جذب می‌کند.

ساختن بند میزان شوشتر را به شاپور اول ساسانی نسبت می‌دهند. این بند به همراه ۱۵ اثر تاریخی دیگر شوشتر در نشست سالانه کمیته میراث جهانی یونسکو در ۲۶ ژوئن ۲۰۰۹ (۵ تیر ۱۳۸۸) در شهر سویل اسپانیا با احراز معیارهای ۱، ۲ و ۵ با عنوان نظام آبی تاریخی شوشتر به عنوان دهمین اثر ایران در فهرست میراث جهانی یونسکو با شماره ۱۳۱۵ به ثبت رسید.

این سد، آب کارون را به نسبت‌های ۲ و ۴ بین رودهای گرگر و شطیط تقسیم می‌کند. رود گرگر را دودانگه یا مسرقان نیز می‌گویند و رود شطیط را چهاردانگه هم می‌خوانند.

مصالح به کار رفته در بند میزان سنگ (تراشیده شده شوشتر) و ساروج هستند. در توصیف اهمیت این سد کافی است تاریخ شوشتر را مرور کنیم که شکسته شدن این سد به منزله ازدیاد فقر و بدبختی در شوشتر و پابرجا بودن به‌ همراه دیگر سازه‌های آبی شوشتر باعث آبیاری ۴۰ هزار هکتار دشت میاناب شوشتر بوده‌ است.

این بند از چند دهانه تشکیل شده ‌است که مهمترین آنها دهانه‌ای است جدا که تنظیم آب دو شاخهٔ رودخانه را انجام می‌دهد به گونه‌ای که اگر دبی گرگر بیشتر از یک ـ سوم باشد آن را به شاخهٔ شطیط انتقال می‌دهد و بلعکس و این خود از شاهکارهای معماری این بند است.