نبود گاردیل در نهرها و کانال های آبیاری در خوزستان همچنان باعث مرگ عابران پیاده و سقوط خودروها به درون آن شده و خانواده های بی شماری را عزادارکرده است.

ناگهان صدای فریاد و ناله در نیزارهای نهرهای منطقه «جبار عبدالامام» مینو شهر پیچید. از دو هفته پیش تا حالا کارش شده رفتن به کنار یکی از نهرهای «جبارعبدالامام». در تاریکی شب سلانه سلانه خود را از روی سرازیری به نزدیک نیزارهای نهر می رساند. به نهر که می رسد دیگر بغضش تاب نمی آورد و اشک هایش سرازیر می شوند. این کار هر شب مردی است که زن و کودکش بر اثر سانحه رانندگی درگذشتند.
 
ساعت 9 صبح یک دستگاه پراید در یکی از نهرهای مینوشهر سقوط می کند. در این حادثه مادر و پسر خوردسالش بر اثر خفگی در آب جان دادند. گفته می شود نبودن حصار دور انهار سبب شده تا همچین حوادث تلخی در منطقه مینوشهر رخ دهد.

مادری که صبح زود می خواست دخترش را به مدرسه برساند، در مسیر برگشت که پسر خردسالش همراهش بود در پیچ یکی از نهرهای منطقه جبارعبدالامام مینوشهر کنترل ماشین را از دست می دهد و در نهر سقوط می‌کند. اهالی این منطقه می گویند نبودن حصار و جدول کشی باعث چنین حوادث ناگواری شده است.

ناجی یکی از ساکنان قدیمی مینو شهر است. او در این باره می گوید: پارسال نیز مینی بوسی حامل کودکان محصل بود که در این نهر سقوط می کند. ناجی با اشاره به نهر و نی‌زارهایش توضیح داد: خوشبختانه عکس العمل سریع اهالی منطقه باعث نجات پیدا کردن کودکان می شود.

این ساکن قدیمی مینو شهر یادآور شد: اما حادثه اخیر به دلیل وجود تراکم نیزارهای بلند، از چندمتری هم قابل مشاهده نبود و بعد از دو ساعت، رهگذران متوجه این فاجعه شدند که متاسفانه دیر شده بود و هر دو جان باخته بودند.
 
زینب، نماد محرومیت شهر
 
گویا چنین حوادثی در مینوشهر سابقه دیرینه دارد. بیش از 30 سال پیش، به دلیل نبود پل ارتباطی بین جزیره مینو و خرمشهر - آبادان مردم با استفاده از قایق خود را به دو سوی رودخانه می رساندند. گروه معلمانی موسوم به «سپاه دانش» که آن زمان برای تدریس در مناطق محروم جزیره مینو به آنجا می رفتند همیشه در تردد با قایق بودند.

در یکی از روزها که این گروه معلمان داشتند با قایق از رودخانه عبور می کردند، قایقشان واژگون شد و همه آنها در آب غرق شدند. یکی از معلمان به نام زینب چرامی که جنازه او بعد از چند روز در دورترین نقطه نزدیک به مرز ایران و عراق در اروند رود پیدا می شود. به نشانه احترام در آن محل مدرسه ای می سازند و نام مدرسه را «زینب چرامی« نام گذاری می کنند.

پس از رسیدن خبر این فاجعه به مسئولان پایتخت، سریعا اقدام به احداث پل بر روی این رودخانه می کنند. به همین دلیل پل فعلی یادگار آن اتفاق فراموش نشدنی است.
 
همه مقصرها
 
امید اسکندری، رئیس شورای شهر مینوشهر درباره حادثه پیش آمده گفت: علت این حادثه توجه نکردن مسئولان برای ساماندهی کنار رودخانه ها و جدول بندی نشدن انهار است.

اسکندری افزود: از دیگر عوامل می توان اجرا نشدن طرحهای ایمنی و لایروبی نکردن رودخانه را معرفی کرد.

به گفته وی، مقصر اصلی را می توان مسئولان شهرداری سابق، بخشداری و منطقه آزاد معرفی کرد. منطقه آزاد اروند در گذشته فعالیت های بسیار ضعیفی در این مناطق داشت.
 
از دوره شواری گذشته تاکنون این مشکل حل نشده است. به نظر می رسد اعضای شورای سابق نیز خبر از احتمال حوادث ناگوار در این مناطق را داده بودند.
 
حسین بدری از اعضای شورای سابق مینوشهر درباره تصمیماتی که در گذشته گرفته شده بود گفت: تاکنون شانه سازی برای نهرها انجام نشده بود. جاده آسفالت شده ولی جدول بندی کنار انهار صورت نگرفته و این کاری غیر فنی و غیر عمرانی است چون جدول می تواند مانع سقوط خودروها در نهر شود.
 
بدری به یکی دیگر از دلایل ایجاد حوادث ناگوار در انهار گفت: لایروبی نشدن انهار از جمله مشکلات مهم نهرها است، چراکه اگر این نهرها لایروبی می شدند، اشیایی که در آب سقوط می کرد از فاصله 300 متری هم میشد آن را دید.

عضو شورای سابق مینوشهر توضیح داد: در ماه های قبل نیز مشابه همین حادثه را شاهد بودیم. سقوط یک دستگاه مینی بوس حامل دانش آموزان در منطقه صمیدیه مینوشهر و واژگونی آن در یکی از نهرها که با همت اهالی همگی نجات پیدا کردند.

بدری همچنین افزود: یکی از علل ایجاد چنین حوادث ناگواری، تعطیلی برخی مدارس در مینوشهر است.

به گفته وی، مسئولان آموزشی برای صرفه جویی در هزینه‌ها، اهالی را مجبور کردند تا فرزندانشان را به مدارس دورتر با سرویس بفرستند که قاعدتاً این مدارس در کنار انهار بوده و ایمن نیستند.
 
ام العجاج هم بی علاج است
 
گفته می شود معلق ماندن برخی از پروژه های عمرانی نظیر پروژه انتقال آب شیرین زراعی که متولی آن وزارت نیرو بود، در پی آن ماه های گذشته در منطقه «ام العجاج» مینوشهر - یک منطقه مسکونی است -  به دلیل عدم پوشاندن سطح کانال دو کودک سه و هفت ساله در کانال غرق شده و منجربه مرگ آنها شد.
 
همچنین پروژهای ساحل سازی اروند صغیر در مینوشهر نیز حوادثی به بار آورد. در این پروژه که متولی آن در گذشته منطقه آزاد بود، رعایت نکردن برخی نکات فنی تاکنون باعث شده طی یک سال سه نفر از اهالی در این منطقه غرق شوند.
 
نداشتن شیب در بستر رودخانه و نبود دیواری چند متری عامل دیگر این حوادث است.

اهالی مینوشهر می گوید که ممکن است در فصل تردد کاروانهای راهیان نور و مهمان های نوروزی در این منطقه دوباره شاهد فاجعه های تلخی در این رودخانه باشیم.
 
این ساکن مینوشهر گفت: پارسال در منطقه «کوت سعید» مینوشهر در یک شب بارانی زنی که دچار درد زایمان شد در مسیر بیمارستان خرمشهر بود که ماشین به دلیل لغزندگی لیز خورد و در نهر سقوط کرد. خوشبختانه با رسیدن به موقع اهالی محله از یک فاجعه جلوگیری شد. دلیل این حادثه نیز مثل دیگر حوادث نبودن حصار و جدول در کنار این نهر بود.

 عضو سابق شورای این شهر به خبرنگار مهر گفت: در گذشته مکاتباتی برای ساماندهی بستر انهار مینوشهر با شهرداری و منطقه آزاد اروند انجام شد که متأسفانه به دلیل بی ثباتی مدیریتی در منطقه آزاد و کم کاری مسئولان، اصلا به این موضوع رسیدگی نشد.
 
به گزارش خبرنگار مهر سال گذشته نیز یک دستگاه مینی بوس حامل محصلان مدرسه به علت نبود گاردریل در این نهر سقوط می کند که با عکس العمل سریع اهالی منطقه روبرو و کودکان نجات پیدا می کنند ولی در حادثه اخیر به دلیل وجود نیزارهای انبوه، این حادثه از چند متری هم قابل مشاهده نبود و بعد از دو ساعت از این حادثه رهگذران متوجه این فاجعه شدند.
 
خدا از آنها نگذرد
 
خبرنگار مهر گفتگویی با خانواده این مادر و فرزند کشته شده انجام داد. صمد بحرانی پور، پدر بزرگ کودک غرق شده در حادثه پراید است.

بحرانی پور گفت: واقعا چه کسی میخواهد جوابگوی این قصور در مینوشهر باشد؟

وی افزود: چرا من باید نوه عزیز خردسالم و عروس مهربانم را به دلیل کم کاری مسئولان از دست بدهم.
 
صمد ضمن ابراز نگرانی از وضعیت پیش آمده افزود: پسرم از روزی که این حادثه اتفاق افتاده مثل دیوانه ها شده. تو حال خودش نیست. نصف شب کنار نهری که ماشین در آنجا واژگون شد می رود و شروع به گریه و زاری می کند.

وی همچنان با ناراحتی توضیح می دهد: اگر کنار این نهر یک جدول بندی چند سانتی هم کار شده بود مطمئن باشید جلو این حادثه گرفته می شد. در ضمن نیزارهای به هم تنیده در این انهار باعث شده هر چیزی که در آب سقوط کند قابل رویت نباشد.
 
بحرانی پور با حالی گریان گفت: خداوند از مقصران این حادثه نگذرد که ما را داغدار کردند. واقعا محرومیت در این منطقه تا جایی رسیده است که باید شاهد مرگ عزیزانمان باشیم.

به گفته وی، اسمش شهر است ولی هیچ چیزش شبیه به شهر نیست. تا حالا وجدان هیچ کدام از مسئولان تکان نخورده و کسی هم از ما سوالی درباره این موضوع نکرده. همه سکوت کردند.
 
این پدربزرگ افزود: تنها امید ما خداوند متعال و شما صاحبان رسانه هستید. چراکه شما تنها می توانید صدای ما را به مسئولان بالا برسانید و به آنها بگویید که واقعاً چه ظلم بزرگی در حق این مردم شهید پرور در این منطقه دارد رخ می دهد.
 
باید منتظر ماند و دید که بازهم صدای ناله از لای نیزارهای انهار مینوشهر به گوش می رسد؟ باز هم فریادهای مرطوب در میان شرجی نیرزارها دل انسانی را به درد می آورد؟

گزارش: مهر/  قاسم منصور آل کثیر