تابلوهای تبلیغ « با یک گل بهار نمی شود» این روزهای سطح شهر تهران که به طور مستقیم افزایش موالید را هدف خود قرار داده است ، سوژه یادداشتی در روزنامه ایران روز یکشنبه شده است.

در این یادداشت که با همان عنوان تبلیغ سطح شهر و به قلم « علی شکوهی» است می خوانید:

این روزها در سطح شهر تهران تابلوهایی در معرض دید مردم قرار گرفته که عنوان آن چنین است: «با یک گل بهار نمی شود» و بعد نقاشی دو دوچرخه سوار در این تابلو آمده که اولی با یک فرزندش بسیار پکر و گرفته است و دومی با 5 فرزندش بسیار سرحال و شاد و در حال رفتن به سیزده بدر است و در زیر آن عنوان کلی نوشته شده است: «فرزند بیشتر، زندگی شادتر»!

نمی دانم دوستانی که تصمیم گرفتند با نصب این گونه تابلوها در سطح شهر تهران یعنی در یکی از گران ترین پایتخت های جهان، مردم را به افزایش موالید تشویق کنند، با کسانی از میان صاحبنظران مشورت کرده اند یا نه و آیا پیامدهای روان شناسانه و جامعه شناسانه کارشان را می دانند یا خیر اما چنین به نظر می رسد دست کم از نظر میزان تأثیر این گونه تبلیغات و نوع واکنشی که مردم و بخصوص جوانان به آن نشان می دهند، حتماً باید مطالعه و بررسی و خود را قانع کرده باشند که این گونه تبلیغات مستقیم در مقوله افزایش جمعیت، تأثیرگذار است.

واقعیت این است که مسأله کاهش نرخ رشد جمعیت و پیر شدن مردم ما به مقولات متعددی وابسته است که مهمترین آنها، بالا رفتن سن ازدواج و به تأخیر افتادن زمان تشکیل خانواده به دلیل وجود مشکلات اقتصادی است.

طبعاً تا زمانی که مشکلات اقتصادی به همین وضعیت ادامه یابد و امکان ازدواج آسان برای جوانان کشور فراهم نشود، میل به فرزندآوری در خانواده ها و رشد جمعیت همچنان کم خواهد بود.

در آن صورت انتظار این که با این گونه تشویق های خیابانی بتوان به تغییر نگرش مردم درباره تعداد فرزندان رسید، ساده اندیشانه است.

در دولت سابق برای افزایش جمعیت، سخنهای تشویقی زیادی مطرح و تشویق های مادی متعددی هم در نظر گرفته شد.

رئیس جمهوری به مردم برخی از مناطق گفته بود که اگر جمعیت آنان زیاد شود، برای تبدیل بخش آن ها به شهر، اقدام می شود یا به حساب هر فرزندی که به دنیا بیاید، مبلغ یک میلیون تومان به عنوان جایزه داده خواهد شد یا مدت مرخصی ایام زایمان زنان کارمند افزوده شد و... اما به دلیل وجود همان مشکلات اساسی اقتصادی، این اقدامات جواب نداد و نرخ رشد جمعیت افزایش نیافت.

مسأله اصلی در این قضیه، شغل و درآمد اقتصادی است که اگر به آن توجه نشود، بقیه تلاش ها هم ابتر خواهد ماند.

سال ها قبل برای جلوگیری از مهاجرت روستاییان به شهر، سعی شد مرکز بهداشت، مدرسه، امکانات رفاهی و امثال آن در روستا ایجاد شود اما به مسأله اصلی یعنی ایجاد اشتغال و درآمد توجه نشد.

نتیجه آن شد که روستاییان به شهر آمدند و ساختمان مدارس و مراکز بهداشت هم بلااستفاده ماند.

رشد جمعیت هم بدون حل مسأله اصلی ناشدنی است و این گونه تبلیغات هم بعید است که تأثیر قابل اعتنایی داشته باشد.