اولین دیدار من با شعر کودک و نوجوان مربوط می شود به کتاب های فارسی دوران دبستان. هرسال کتاب فارسی که به دستم می رسید تندتند ورق می زدم و اول ازهمه شعرها را می خواندم.بوی کاغذ نو قاطی کلمه ها می شد و از این رو به آن رویم می کرد."کتاب خوب "را می خواندم :"من یار مهربانم /دانا و خوش بیانم/ گویم سخن فراوان /با آن که بی زبانم /پندت دهم فراوان/من یار پنددانم /من دوستی هنرمند/ باسود و بی زیانم/ از من مباش غافل /من یار مهربانم"
آن شعرهای شیرین با من ماندند تا امروز وهنوز هم وقتی دوازدهم اسفند روزدرختکاری فرا می رسد این شعر عباس یمینی شریف را زمزمه می کنم:"به دست خود درختی می نشانم/ به پایش جوی آبی می کشانم/ کمی تخم چمن بر روی خاکش/ برای یادگاری می فشانم/ درختم کم‌کم آرد برگ و باری/ بسازد بر سر خود شاخساری /چمن رويد در آن جا سبز و خرم /شود زير درختم سبزه‌زاری /به تابستان که گرما رو نمايد /درختم چتر خود را می‌گشايد /خنک می‌سازد آن جا را زسايه /دل هر رهگذر را می‌ربايد "
وقتی اناری دانه می کنم  به یاد می آورم این شعر مصطفی رحماندوست را: "صد دانه یاقوت /دسته به دسته/با نظم و ترتیب/یک جا نشسته/هردانه ای هست /خوش رنگ و رخشان/قلب سفیدی /در سینه ی آن/یاقوت ها را/پیچیده با هم/در پوششی نرم/پروردگارم/ترش است و شیرین /هم آبدار است/ سرخ است و زیبا/نامش انار است"
 شعرها بسیار بودند .یک شعرهم بود که یادم نمی آید نامش چه بود شاعرش جعفرابراهیمی (شاهد) بود.آن وقت ها نمی دانستم شاهد تخلص شاعراست.کسی هم برایم توضیح ندادتا بعدها که معما حل گشت و فهمیدم شاهد ِجعفرابراهیمی هیچ ارتباطی با بنیادشهیدندارد.شعر این طور شروع می شد: خوشا به حالت /ای روستایی/چه شاد و خرم/ چه باصفایی/ در شهر ما نیست /جز دود و ماشین /دلم گرفته/ از آن و از این/در شهرما نیست/ جز داد و فریاد/خوشا به حالت/ که هستی آزاد/ای کاش من هم/پرنده بودم/با شادمانی/پر می گشودم/می رفتم از شهر/به روستایی/آن جا که دارد/حال و هوایی.شعرزیبایی بوددرستایش روستا.طول کشیدتاشاعران کودک ونوجوان باشهرآشتی کنندوبه سراغ مفاهیم شهری بروند.
 دیدارهای بعدی من با شعرکودک و نوجوان که مهم تروتاثیرگذارتر بودند درمجله ها اتفاق افتادند:کیهان بچه ها،رشد کودک،رشد نوجوان،نهال انقلاب،سروش نوجوان،سوره نوجوانان،سروش کودک و مجله های دیگری که هرکدام به سهم خود چشم اندازی از شعرکودک و نوجوان پیش رویم گذاشتند.
اولین شعرم رادرمرکز شماره ی 2کانون پرورش فکری کودکان ونوجوانان اهواز سرودم.سال 71 بود.شعردرمن غوغایی به راه انداخته بود اما کم رو بودم و دوست نداشتم کسی پی ببرد که شعر می نویسم. سرانجام یک مربی مهربان مچم را گرفت و من از آن روزدیگر دست دردست شعر به این ور و آن ور می رفتم.
اولین شعرم را خوب به خاطردارم که وزن درستی داشت اما قافیه را گم کرده بود :
"شعری سروده بودم/شعری برای دریا/می خواستم که آن شعر/باشدبرای دریا/دریا چه مهربان بود/وقتی که شعرراخواند/با موج های نرمش/راز دل مرا خواند/دریا سرود شعری/شعرش برای من بود/شعری که گفته بود او/در قلب یک صدف بود"
ازمسابقات شعروداستان دانش آموزی در اردوگاه میرزا کوچک خان جنگلی رامسر گرفته تا شب های شعر ومسابقات ادبی دیگر.
شعرفرستادن برای مجله ها را هم زود یاد گرفتم.اما خیلی طول کشید تا شعرهای من را چاپ کنند.
نخستین بار که نامم در ستون "نامه های رسیده"ی مجله ی سروش نوجوان منتشر شد سرازپانمی شناختم:مهدی مرادی(2نامه).آن مجله را به یادگارنگه داشته ام.
خوب یادم نیست اولین شعر نوجوانانه ی من در کدام مجله منتشرشد.باید نگاه کنم .انبوه مجله ها را از کارتن ها بیرون بکشم ورق بزنم تا مطمئن شوم.شاید کیهان بچه ها.شاید سروش نوجوان.شایدسوره نوجوانان.
آشنایی با شاعران کودک و نوجوان در مجله ها اتفاق افتاد.بیوک ملکی ،اسدالله شعبانی ،ناصر کشاورزومحمود پوروهاب را زودتراز شاعران دیگر دیدم.
هنوزهم چندتایی ازشاعران کودک و نوجوان را ندیده ام.با آن ها درکتاب ها و مجله ها ملاقات می کنم.شعرشان را می خوانم و به دنیای آن ها سفر می کنم.
تا سال هشتاد و پنج کتاب چاپ شده نداشتم.دیرکتاب چاپ کردم.
"کلاغ سه شنبه "نام اولین کتاب من است.به تازگی مجموعه شعر دیگری هم برای بچه ها منتشرکرده ام با نام "ساعت، بدون تیک تاک"
دوست دارم بچه هاکتاب تازه ام رابخوانند و با من در کوچه های شعر دیدارکنند.من آن جا خانه دارم و در خانه ام به روی همه بازاست.ملالی نیست جزدوری به قول قدیمی هاکه به زودی دیدارها تازه می شود و کلی اتفاق های خوب دیگر که قرار است...