در یک کلام لیاقت خرمشهر بیش از آن‌ چیزی است که اکنون از آن دیده می‌شود. این شهر می‌تواند قطب گردشگری جنگ شود و به عنوان بزرگترین موزه جنگی جهان معرفی شود.

کمتر کسی است که نام خرمشهر به گوشش نرسیده باشد و یا اینکه از وقایع رخ‌ داده شده در این شهر آگاهی نداشته باشد. روزگاری "خرمشهر" را "عروس ایران" می‌نامیدند و زیبایی‌های بصری و شهری و ظرفیت‌های نامحدودش در بعد تجاری به این شهر شهرتی جهانی بخشیده بود.

سال 57 که گویا پوسته ناآگاهی مردم شکسته شد قیامی از جنس انقلاب به پا خواست و مردم یکصدا به رهبری امام خمینی(ره) رژیم طاغوت را سرنگون کردند و انقلاب پیروز شد. با پیروزی انقلاب اسلامی دست کشورهای مستعمره‌بگیر از کشور کوتاه شد و دیگر فرصتی برای غارت نداشتند از این رو برای پاسخ ضربه محکمی که ملت ایران بر دهان آنان زده بود؛ در حرکتی ناجوانمردانه و نابرابر دست به تحریک کشور همسایه زدند.

صدام رئیس جمهور وقت عراق سرانجام خام کشورهای معاند می‌شود و جنگی تحمیلی در سال 59 علیه ایران به راه می‌اندازد. عراق در جنوب غربی ایران واقع شده و چند مرز زمینی و دریایی با ایران دارد.

دشمنان می‌خواستند به وحشیانه‌ترین شکل ضربه خورده را تلافی کنند از این رو "عروس ایران" را نشانه رفتند. 8 سال جنگ زخم‌های عمیقی بر روح و جان مردم خرمشهر و بر چهره این "عروس سیاه بخت" گذاشت.

40 سال از انقلاب می‌گذرد اما ترافیک دولت‌ها ادامه دارد و در این بین خرمشهر هنوز همان زخم‌خورده سابق است. وعده‌های مسئولان راه به جایی نبرده و خرمشهر همچنان موزه‌ای زنده از دوران جنگ است.

فقر، محرومیت، بافت فرسوده، چهره‎ای جنگ‌زده و مظلومیت تنها تعاریفی هستند که برای دریافت معنای واقعی این تعاریف باید به خرمشهری سفر کرد که با وجود داشتن سهم عمده‌ای در تجارت کشور باز هم این القاب را یدک می‌‌‌کشد.

به گفته سردار علی‌پور مدیرکل حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس «خوزستان مهمترین موضوع عراق بود و خرمشهر نیز به عنوان سمبل این خاصه مورد تهاجم شدیدترین حملات قرار گرفت.» این "سمبل خاص" 8 سال دفاع از میهن را با جان و دل پذیرفت و در برابر دومین جنگ طولانی قرن بیست‌و یکم با تمام قوا ایستاد و حملات را با هدف دفاع از میهن "نوش جان" کرد.

اوایل جنگ رژیم بعثی در خیالی خام برای اشغال خرمشهر آن هم فقط با یک گردان به این شهر حمله می‌کند؛ مردم به شدت مقاومت می‌کنند و بر خیال واهی بعثی‌ها خط بطلان می‌کشند اما رژیم بعثی که متوجه قدرت و وحدت مردم می‌شود حمله را با افزودن نیروهایش ادامه می‌دهد تا اینکه سرانجام خرمشهر را به چنگ می‌آورد.

تلاش‌ها برای بازپس‌گیری خرمشهر جدیت می‌یابد و بالاخره پس از 578 روز اشغال در سوم خردادماه سال 61 و در عملیات بیت‌المقدس خرمشهر بار دیگر به آغوش وطن باز می‌‎گردد البته در جریان آزادسازی این شهر حدود 16 هزار نیروی عراقی کشته و زخمی شده و همچنین 19 هزار نفر نیروی عراقی به اسارت نیروهای ایرانی درآمدند. 

روزگاری در واقعیت خرمشهر شهری خرم بود به نوعی که به گفته مدیرکل حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس خوزستان «خرمشهر نامی به وسعت تمام دنیا داشت و این شهر را همه جهان به زیبایی می‌شناختند» اما بعدها در دوران جنگ تحمیلی خرمشهر را "خونین شهر" خواندند. اکنون خرمشهر نه خرم است و نه خونین! نشان دارد اما نام ندارد گویی خرمشهر در خاطره‌ها گم شده است.

با هر یک از مردم قدیمی خرمشهر که هم صحبت شوی از بی‌انصافی در حق این شهر سخن می‌گویند؛ رحیمی یک خرمشهری قدیمی است که به خبرنگار تسنیم می‌گوید: هیچکدام از ما برای مقاومتی که در دوران جنگ داشتیم پشیمان نیستیم و همیشه پای این انقلاب خواهیم ماند اما حق خرمهشر این نیست.

وی می‌افزاید: مسئولان زیادی به این شهر سفر می‌کنند و وعده‌های زیادی می‌دهند اما هر سال که می‌گذرد چهره شهر غمگین خرمهشر نه تنها رو به بهبودی نمی‌رود بلکه بافت فرسوده و آثار جنگ بیشتر خودنمایی می‌کنند؛ چرا مسئولان به وعده‌هایشان عمل نمی‌کنند؟

هر سال سوم خرداد و روز آزادسازی خرمشهر نگاه رسانه‌ها و حتی مسئولانی که در پی پرکردن سبد وعده‌هایشان هستند به "این عروس پیر و خسته ایران" معطوف می‌شود و قلم‌ها و نطق‌ها حول محور خرمشهر به گردش درمی‌آیند و 2 الی 3 روز بعد که آّ‌ب‌ها از آسیاب افتاد، ماجرا همان مثل قدیمی می‌شود،"شتر دیدی ندیدی".

در یک کلام لیاقت خرمشهر بیش از آن‌چیزی است که اکنون از آن دیده می‌شود. این شهر می‌تواند قطب گردشگری جنگ شود و به عنوان بزرگترین موزه جنگی جهان معرفی شود. مسئولان خون هزاران شهید که برای آزادسازی خرمشهر ریخته شد را فراموش نکنند و همت به خرج دهند و روح مرده عروس ایران را از آتش بی‌مهری و بی‌توجهی نجات دهند و جان دوباره‌ای ببخشند و "مرد باشند و سر حرف و وعده‌هایشان برای آبادانی خرمشهر بمانند".