«نقاره» از سازهای عراقی مراسم عزاداری محرم در تهران و بعضی شهرهای خوزستان است که در گذشته بیشتر در شهر کاظمین و گاه کربلا رواج داشته است.

 محمدرضا درویشی در کتاب «دایره‌المعارف سازهای ایران» در مورد نقاره عراقی كه در مراسم عزاداری محرم استفاده می‌شود می‌نویسد: نقاره از سازهای عراقی مراسم عزاداری محرم در تهران و بعضی شهرهای خوزستان است که در گذشته بیشتر در شهر کاظمین و گاه کربلا رواج داشت و متشکل از یک بدنه قدح مانند از جنس چوب است که بر دهانه آن پوست کشیده‌اند.

ارتفاع بدنه آن در مقایسه با سایر انواع نقاره در نواحی مختلف ایران کم است و در ته کاسه سوراخ نسبتا بزرگی برای ورود و خروج هوای داخل بدنه ایجاد شده است. برخلاف دیگر سازهای هم خانواده در نواحی ایران برای بستن پوست بر دهانه این نقاره از طناب یا بند چرمی استفاده نمی‌کنند و پوست با چسب و میخ بر دهانه محکم می‌شود.

بر روی بدنه این ساز چهار حلقه فلزی نصب شده و به این چهار حلقه 2 تسمه چرمی متصل کرده‌اند که یکی از آنها به گردن نوازنده آویخته می‌شود و تسمه دوم به مانند کمربند نقاره را به کمر نوازنده وصل می‌کند. این نقاره با 2 چوب به صدا درمی‌آید و سر و دسته چوب‌ها کمی از بدنه ضخیم‌ترند و قوس ملایمی نیز در آنها مشاهده می‌شود.

اجرای ساختمانی این نقاره از بدنه چوبی یکپارچه ،یک قطعه پوست، 2 قطعه چوب(مضراب‌ها)، چهار حلقه برای اتصال تسمه‌ها و دو عدد تسمه تشکیل شده است.

از این نقاره فقط در مراسم عزاداری محرم استفاده می‌کنند. این نقاره تکنیک‌های اجرایی پیچیده‌ای ندارد و رپرنوار آن غالبا تقارن‌های ساده ریتمیک است و معمولا در حال حرکت یا ایستاده نواخته می‌شود.